Het gaat goed met de vijf Amsterdammers van Room Eleven. Mede door de hulp van 3FM hebben ze sinds het uitkomen van hun debuutalbum 'Six White Russians And A Pink Pussycat' steeds meer aandacht gekregen, van zowel media als publiek. De afgelopen maanden speelden ze op zowel North Sea Jazz en Crossing Border als op Noorderslag. En het lijkt wel of ze alleen maar lovende recensies krijgen. En terecht. De dansbare pop- en romantische jazzliedjes op het album smaken duidelijk naar meer. Ook in het zuiden zijn ze niet onopgemerkt gebleven. Dat is wel te zien aan de volle zaal in de Nieuwe Nor, op vrijdag 19 januari. Voor het zover is, wordt het publiek warm gemaakt door Dampster Hamster. Deze vier jongens (waaronder de Heerlense Gino Bombrini) leerden elkaar kennen op het conservatorium in Tilburg en spelen gewoon lekkere jazz. Soms wordt wat geïmproviseerd en dat levert bij vlagen sterke solo's op, al wordt het nergens écht verassend. Ach, ze zijn net twee weken bij elkaar en het brengt zeker sfeer in de zaal. Om 22.00u opent Room Eleven met het geweldige 'Sad Song'. Door te openen met hun bescheiden hitje riskeren ze dat hun optreden al snel inzakt. In tegendeel: Room Eleven wordt geen moment saai. Dit is vooral te danken aan de grote variatie in de liedjes. Er wordt steeds gewisseld tussen bas en contrabas, akoestische en elektrische gitaar en er wordt gespeeld met verschillende ritmes. Dit zorgt ervoor dat elk nummer wel iets speciaals krijgt. Maar of er nu een jazzy pianostuk inzit of een vette gitaarsolo, altijd is er weer die prachtmooie stem van zangeres Janne Schra. Zij is het die het publiek voor zich weet te winnen. Het is duidelijk dat ze er, dansend over het podium, zin in heeft. "Wie wil vanavond bij mij de afwas komen doen?," vraagt ze, een beetje twijfelend, na het derde nummer. En als een paar meisjes beginnen te juichen, vervolgt ze lachend: "Neehee, ik wil een jongen!". Dat is typerend voor Janne Schra; professioneel, maar toch leuk. Het publiek heeft er ook zin in. In het begin wordt nog wat weifelend met het hoofd geknikt, tegen het eind van de set klapt iedereen enthousiast mee en wordt er voorzichtig gedanst. Het plezier waarmee de band speelt is namelijk aanstekelijk. Uiteraard komen ze na luid applaus terug voor een toegift. Bij het eerste nummer daarvan staat Room Eleven gezamenlijk vooraan op het podium, met enkel contrabas, gitaar en zang; het handgeklap van de bandleden en het publiek dient als ritme. Resultaat: Een swingend feestje dat absoluut het hoogtepunt van de avond is geweest. Enigszins jammer eigenlijk dat het daar niet eindigde. De twee nummers erna waren een beetje saai en hadden niet meer gehoeven. Maar het zij ze vergeven. De rest was zó goed dat het sowieso al niet meer stuk kon.