Uit het zuiden van Limburg komt The Mad Trist. Een rockformatie bestaande uit vier heren, die hun muziek omschrijven als eclectische stonerpop. In 2006 won The Mad Trist het Weerter Amateur Festival, waardoor de band de daarop volgende zomer op Bospop mocht spelen. Dát was pas hun zevende optreden. Een goed begin dus voor The Mad Trist. Ook hun nieuwe, naamloze EP klinkt veel belovend. ’Fortune Favors Fools’ is het nummer waarmee de EP van start gaat. Een hele prettige rocktrack met een memorabele gitaarlick. Ook het vocale hoogtepunt van het plaatje. Alleen de drum- en percussiegeluiden klinken helaas niet zo lekker in de mix. Al ligt dat hier waarschijnlijk aan de opname. Het tweede nummer, ‘Hair Of The Dog’, gaat in dezelfde lijn verder en is ook erg plezierig. Helaas ook met dezelfde tegenvallende drumsounds. Met het drumwerk op zich is overigens niks mis, dat is lekker strak. Het uitgesponnen ‘Games’ begint eveneens veelbelovend, maar er wordt productioneel net te weinig uitgepakt om het nummer echt interessant te houden. Pas met de tempowisseling in de tweede helft begint het weer een beetje spannend te worden. Als het nummer op z’n eind lijkt te zijn, wordt er nog anderhalve minuut achteraan geplakt. Al had dit net zo goed (of: nog beter) een apart nummer kunnen zijn. Een liedje in een liedje dus. Leuk gevonden, maar waarom dit gedaan is wordt verder niet echt duidelijk. ’Primal Heat’ is dan weer een prima rockliedje, waarbij de cleane vocalen toch nét iets te clean zijn. In de bridge komt er wel nog een bak galm overheen, maar in de rest van het nummer ontbreekt het bij de vocalen aan extra effecten en overdubs. Terwijl er in het begin en aan het eind van dit nummer toch duidelijk geëxperimenteerd wordt met maffe geluidjes. Daar hadden ze meer uit kunnen halen. Het liedje is absoluut in orde. Hoewel er slechts vier nummers op deze EP staan, krijg je als luisteraar toch meteen een hele representatieve indruk van The Mad Trist. De opnames weten de energie die de band live heeft aardig over te brengen en de liedjes zitten goed in elkaar. Voor een (relatief gezien) beginnend bandje klinkt het geheel op productioneel vlak zeer fatsoenlijk. Ondanks de transparante en soms wat droge productie, weet The Mad Trist toch een redelijk vol geluid uit de speakers te doen pompen. Maar het mag allemaal toch nog nét wat vetter. Het naamloze schijfje is een aangename kennismaking met The Mad Trist, dat hiermee een geheel eigen geluid laat horen. En ze zijn niet de zoveelste kloon van bands als Queens Of The Stone Age en Monster Magnet, zoals zoveel stoner(pop)bands.