De punkrock-revival die rond '96 begon is nu definitief voorbij. Zelfs een groot deel van Nederlandse punkrockbands besluit een voor een om het bijltje er bij neer te gooien en ik heb ondertussen halve scenes zien verdwijnen. Ook al zijn er nog genoeg vette namen in de Nederlandse ondergrond aan het werk, het doet me erg goed om weer eens een vette punkrockplaat te horen. Allereerst mag duidelijk zijn dat we hier niet meer te maken hebben met een demo; dit is goed werk, dit is af. De cd is geperst, Siebshizzle.com heeft prachtig artwork gemaakt en de muziek is gemasterd in de usa. Het ziet er toch wel stoer uit. Maar behalve dat klinkt de productie ook gewoon erg lekker. The Jux Junction komt uit regio Venray, maar zou liever in het zonnige California haar muziek aan de man brengen. Muziek die wel enigszins doet denken aan bands als Bad Religion, maar toch heel anders. In tegenstelling tot de meeste punkrockbands heeft The Jux Junction erg veel gitaar-riffs. Veel leuke dubbele lijntjes (ook op de basgitaar) in plaats van de standaard powerakkoorden-schema's. Je hoort in de acht nummers duidelijk een eigen stijl terug, iets dat helaas toch nog bij veel bands in dit genre ontbreekt. De band kwam begin 2004 al met een full-length; 'The Back Alleys Of Underachievement'. Hetgeen het meest opvalt als je de twee platen naast elkaar legt is de zang. Waar zanger Tom Voermans op plaat één nog een beetje nasaal zingt, is zijn stem op dit album veel rauwer. Vreemd genoeg weet ik niet welke variant ik prettiger vind. Voor beiden valt wat te zeggen en ik denk dat het misschien allebei iets aan karakteristiekheid mist. Er is wel vooruitgang, maar ik blijf het idee hebben dat het nog wel beter kan. De zang kan dus nog groeien; ook in de tweede stemmen. Als ze er zijn vind ik ze erg sterk, dus dat had wel wat meer gemogen. Waar ik wel erg blij mee ben zijn de teksten in het boekje. Die zijn echt indrukwekkend goed. Mijn persoonlijke favoriet (wat betreft tekst en lied) is 'The Settlement'. Ik zocht naar een fragment om te quoten, maar ik ben echt fan van alle lyrics op 'One More For Betty Ford'; alle nummers zitten vol met verwijzingen naar films, literatuur of zelfs andere Jux-tracks. 'Roll The Sea' blijkt zelfs een oud Engels gedicht te zijn dat door deze band op muziek is gezet. Punkrock? Ik hou ervan! Maar het grootste compliment dat ik deze cd kan geven is waarschijnlijk dat er te weinig nummers op staan. De acht tracks zijn voorbij voor je het weet en alleen de opener '42nd Parallel' is een beetje aan de lange-intro-kant. Maar daar zal de band zich van bewust zijn geweest omdat er "(prologue)" aan de titel is toegevoegd. Slim! Al met al geeft het geheel me een zelfde gevoel als de eerste twee Fat Wreck-samplers, en dat heb ik al lang niet meer gehad bij een nieuwe band. Dit is punkrock zoals punkrock was toen punkrock nog punkrock was! Of zonder onzin: het is gewoon goed!