Op zaterdag blijkt Venlo te zuchten onder een warme deken en besluit ik wijselijk om de Picknick der Gebroken Harten, met namen als Marco Bakker en Lange Zwans op het affiche, te laten schieten. Ik kom aangelopen op de klanken van de Catalaanse band La Troba Kung-Fu, met de voormalig zanger van Dusminguet in de geleden (Check van laatst genoemde band eens het nummer ‘Rock ’N Roll’). Een mix van Spaanse en Cubaanse klanken klinken door het park en het weer zorgt voor de condities waarin dergelijke muziek prima kan gedijen. Technisch zit het allemaal wel leuk in elkaar, maar het feit dat ik een paar weken geleden in Tilburg een aantal betere Spaanse bands gezien heb, gaat mijn hart niet veel sneller kloppen voor deze band. (RG) Wat mijn hart wel sneller doet kloppen is Do The Undo, de nieuwe band van Daryll-Ann-oudgediende Anne Soldaat. Anne blijkt nog steeds in staat te zijn om prachtige nummers te schrijven. Het klinkt allemaal wat rauwer dan destijds, maar dat maakt de aanwezigen (schandalig weinig!) in de Spiegeltent niets uit, want die krijgen een goed optreden voorgeschoteld. Ondanks de lage opkomst, maken de heren van Do The Undo er het beste van en spelen een lekkere set. Een set die ondergetekende halverwege verlaat om in het Museum Bommel van Dam te gaan kijken naar Playlab, een jaarlijks rondreizende gelegenheidsband in steeds wisselende samenstelling. De lange improvisatie van ongeveer veertig minuten wordt opgefleurd voor een VJ, wat voor mij echter geen echte meerwaarde betekent. De kunsten van de muzikanten waren van begin tot einde boeiend voor de selecte groep liefhebbers. Uitblinker in het bijeenraapsel van deze avond was Jaap Blonk, de stemkunstenaar die de band begeleidde naar enkele geluidserupties. (RG) Op het Vriendenpodium staan aansluitend The Tellers, een jong bandje uit Wallonië met een half-Engelse zanger. Het is niet onaardig wat de jongens doen, maar wereldschokkend is het ook niet. De (folk)popsongs zijn vergelijkbaar met duizenden andere bands. Het lijkt op veel, een echt eigen stijl kun je de band nog niet toedichten en of ze ooit een grote band zullen worden, zoals het programmaboekje wil doen geloven, zal moeten blijken. (RG) Oi Va Voi is de afsluiter op het hoofdpodium van de zaterdag, maar blijkt net als Johan een paar dagen eerder op het verkeerde podium te staan. In de tent had het waarschijnlijk nog wel tot een feestje kunnen komen, maar de band weet de grote massa, die van het lekkere weer geniet, op geen enkel ogenblik echt te overtuigen. En da’s jammer, want het was wel één van de bands die ik als persoonlijke favoriet had aangekruist. (RG) De zondag lijkt nog warmer te zijn dan de dag ervoor. De meeste mensen zijn content om met een biertje in de hand onder de bomenrij de middag in de schaduw door te brengen. Een wat kleinere groep vult de spiegeltent voor iets meer dan de helft en luistert aandachtig naar de poëzie van Gert Vlok Nel uit Zuid-Afrika. In het (merendeels) Afrikaans zingt hij zijn liedjes, die op een bijna minimalistische manier worden begeleid door zijn gitaarspel en zijn collega muzikant op de contrabas. Aangezien de muziek bijna eentonig te noemen is, wiegt Gert Volk Nel zijn publiek in een soort van trance, waarbij zijn teksten het beste tot zijn recht komen. Het is in één woord prachtig, wat die man in die snikhete tent laat horen. Na uit deze literaire droom te zijn ontwaakt is het tijd voor de harde realiteit: Een optreden van Peter Koelewijn! Een optreden dat prima had gepast op de vrijdagmiddag, de middag gereserveerd voor de senioren. Gênant is het enige woord dat bij me opkomt om het optreden te omschrijven. Sorry, maar je wordt ouder papa. (RG) Na het optreden van de ouwe Koelewijn speelt de Nederlandse britpopband Moke in de Grote tent en Loney, Dear uit Zweden in de Spiegeltent. Loney, Dear maakt ambachtelijk mooie songs, waarin je soms in de verte iets van Belle and Sebastian denkt te herkennen. Zonder enige moeite krijgt zanger Emil Svanangen het publiek mee, dat op hun beurt getrakteerd wordt op misschien wel het beste optreden van deze editie van het Zomerparkfeest 2007. De Scandinavische frisheid van Loney, Dear is meer dan welkom na de muffe meezingpotpourri van Koelewijn. Ook Moke mag er zijn met diens zwierige Brits klinkende synthpop, maar de oprechte semi-akoestische popliedjes van Loney, Dear overtreffen de hoekige gitaarnummers van deze Amsterdammers. (RG/PO) Op het Vriendenpodium treffen we de heren van These Seats Are Taken. Niet alleen presentator Joost Backus is enthousiast (geef die man geen microfoon als er nog een band aan het spelen is), maar ook het overwegend zeer jonge publiek laat weten deze band erg te waarderen. En dat is terecht, want These Seats Are Taken zet een bijzonder strak optreden neer. Bij gebrek aan een toegift speelt de band nog maar eens ‘Girls On Film’ van Duran Duran. En het gaat erin als koek. Viderider staat tegelijkertijd in een volle Spiegeltent en ramt er beukt er op los, zoals ze altijd doen. Niet veel nieuws onder zon. Een stuk subtieler gaat het eraan toe bij Neco Novellas, met de uit Mozambique afkomstige, maar in Rotterdam wonende broers João. Een mix van tropische klanken met westerse invloeden vullen de grote tent. De muziek past bij de temperatuur en de broers (en de rest van de band) krijgen een groot gedeelte aan het dansen, waar bij de rest van de stijve Venlonaren niet veel meer komt dan wat stramme heupbewegingen. Maar wie kan ze dat kwalijk nemen na bijna vier dagen drinken en feesten. (PO/RG) Bijzonder verrassend op deze editie van het Zomerparkfeest is Denvis. Ja, inderdaad, die grofgebekte schreeuwlelijk uit Brabant. Met zijn rock-‘n’-rollband The Spades maakte hij al eerder vele Nederlandse podia onveilig en zo nu en dan jaagt hij pubers de stuipen op het lijf, zo kunnen vele muzikantjes die meededen aan Kunstbende en PopSport bevestigen. Maar zoals bij de meeste onbehouwen lomperiken het geval is, gaat er ook onder die homp vlees met tatoeages die Denvis heet een klein en teer hartje schuil. Samen met het 13-koppige orkest The Real Deal stort Denvis zijn hart uit over het Venlose publiek. Dit alles in de vorm van mooie, soulvolle liedjes, gebracht vol overgave. Het klinkt bij vlagen lief en teder, maar met een aangenaam rauw randje – Als een nachtelijke vrijpartij op het strand. Denvis heeft soul en nog van het goede soort ook! Uw zonden zijn vergeven, mijnheer Denvis… (PO) Op het hoofdpodium sluit Woven Hand het Zomerparkfeest af, op een iets krachtigere manier dan dat hij op zijn albums laat horen. Dat laatste is maar goed ook, want anders was ook de muziek van Woven Hand, die het op plaat vooral moet hebben van de ingetogen sfeer, aan het publiek voorbij gegaan. Met het opmaken van de bonnen en het maken van de lijstjes van mooiste en leukste optredens loopt het Parkfeest 2007 op zijn einde. Helaas, want zo’n feest mag van ons elke week! (RG)