Het is donderdagavond 2 augustus net na 19.30u als scheidend voorzitter Sef Derks, al sprekend het hoofdpodium van het Zomerparkfeest betreed. Vier dagen lang staat Venlo op zijn kop en vele bands zullen de komende dagen op het Hoofdpodium, de Spiegeltent, de Grote tent en het Vriendenpodium te bewonderen zijn. Tussen die bands staan elk jaar een heel aantal onbekende bands, die meestal wel degelijk de moeite waard zijn, want – en dat moet men het Zomerparkfeest nageven – een neusje voor talent hebben ze wel. Na een hoogdravend openingswoord, het handelsmerk van de voorzitter, is het tijd voor de eerste act. Dit maal geen ouverture, zoals vorig jaar, maar wel één van de vaandeldragers van de Nederlandstalige muziek: The Scene. Na goed een uur spelen mogen we concluderen dat we blij moeten zijn dat The Scene na een veel te lange break weer op het podium staat. De sound lijkt nu iets steviger dan een paar jaar geleden en dat komt de kracht van de nummers ten goede. Een goede aanwinst voor de band is de aanwezigheid van Leendert Haaksma als ‘vijfde’ bandlid. Aangezien ondergetekende niet alleen voor zijn plezier in het park aanwezig is, maar ook als interviewer aanwezig is voor Omroep Venlo, moet het optreden van Leon Giesen helaas gemist worden. Een optreden dat, zo blijkt later, gepaard ging met de nodige strubbelingen. Zo strandde Leon in het noorden des lands met een kapotte auto en bleek bij terugkeer dat de apparatuur die ’s avonds op het podium zijn werk moest doen, het niet deed. Des ondanks hoor ik van alle kanten dat het optreden van Mondo Leone – want zo heet het project van Leon – een groot succes was. Dat moet binnenkort dan maar een keertje ingehaald worden. In de spiegeltent is het vervolgens de beurt aan De Nieuwe Blijdschap. De band van Sef Berkers, Rob Frey en Geert van Niekerken. Heren met een behoorlijke staat van dienst en ook mannen waar men meer van mag verwachten dan datgene dat deze avond te horen is. Waar het album van De Nieuwe Blijdschap gewoon goed te noemen is, blijkt vanavond dat veel arrangementen van dat album live niet werken. Na afloop blijkt dat de band al bezig is aan een nieuw album, waarbij het driemanschap als basis dient. Hopelijk levert dat ook nummers op die, voor de band, live beter te brengen zijn. Laatste band op het hoofdpodium is de band Johan. Een band waarover het meeste al geschreven is en waar ik weinig aan wil toevoegen, behalve dat ik de keuze om Johan op het hoofdpodium neer te zetten een verkeerde vind. In de grote tent zou het optreden van Johan stukken beter zijn overgekomen. Na een nachtje slapen en een dagje werken is het ’s avond tijd geworden om weer terug te keren naar het park in Venlo. Het weer is stukken beter dan de dag ervoor en het is al vroeg als Wouter Hamel het podium betreedt in de spiegeltent. Dit vroege uur blijkt trouwens een reden te hebben, want Wouter moet vanavond ook nog optreden in Helmond. Wouter brengt de soort jazz die nu heel populair is. Nu-jazz zullen we maar zeggen. Op sommige momenten moet ik terugdenken aan het fantastische optreden van Paolo Nutini, van afgelopen jaar, in deze zelfde spiegeltent. Hoewel de stijlen van beide jongemannen verschillend zijn, zijn er wel degelijk overeenkomsten. Beide zijn erg jong en beiden schrijven hele mooie liedjes. Als je hem nog niet kende, is de naam Wouter Hamel er zeker eentje om te onthouden. Na het missen van ongeveer elk ander optreden op de vrijdagavond, waaronder het optreden van Mario: Queen Of The Circus, is het om half elf tijd geworden voor het optreden van Danny & Dusty, het duo dat bestaat uit Steve Wynn en Dan Stuart. Ooit hebben ze, twintig jaar geleden, onder de naam Danny & Dusty een album opgenomen en daarna nooit meer iets van zich laten horen (tenminste niet als Danny & Dusty). Totdat eerder dit jaar plotseling de opvolger van die eerste LP uitkwam. Americana op de manier zoals alleen echte Amerikanen dat kunnen brengen, met veel bravoure, humor en zelfspot. Absoluut hoogtepunt blijft het nummer ‘King Of The Losers’, een klassieker van vele jaren geleden, maar nog altijd bezongen op een manier zoals alleen Danny dat kan. Aangezien de rest van de avond mij niet kon bekoren, besluit ik maar vroeg het bed in te duiken, om fris te zijn voor de twee lange dagen die zullen volgen…