Pinkpop Classic, deel 2: Lak aan greatest hits

Willy DeVille, Marillion, Status Quo

Pierre Oitmann, Erik Luyten, ,

De laatste drie artiesten op de eerste editie van het Pinkpop Classic-festival zijn nog steeds namen van formaat. Met een flinke discografie op zak hebben Willy DeVille, Marillion en Status Quo kans genoeg om het publiek helemaal in te pakken met de welbekende hits. Verrassend genoeg gebeurt dat niet overal, maar dat maakt het er niet minder om... Het tweede deel van de 3VOOR12/Limburg-verslaggeving.

Willy DeVille, Marillion, Status Quo

Willy DeVille is één van de meest markante figuren die ooit op Pinkpop heeft gestaan. Met zijn nog altijd opvallende coupe weet de ouwe baas nog altijd de show te stelen. En ook op muzikaal vlak staat DeVille nog altijd zijn mannetje. Met zijn krakkemikkige stem verwelkomt hij het Nederlandse publiek. Zijn bekendste hit, 'The Spanish Stroll', wordt al meteen na het intro gespeeld. Die andere bekende hit, 'Demasiado Corázon' (van zijn band Mink DeVille), volgt veel later in de set. De broeierige mix van latin en bluesrock slaat goed aan bij het publiek en Willy toont zich dankbaar. (PO) Marillion moet het vooral hebben van diens oude nummers. De dit jaar uitgebrachte cd 'Somewhere Else' lijkt niet zo goed aan te slaan als oudere werken van de Britse band. Marillion heeft nog immer een fanatieke fanschare en de band is in Nederland succesvoller dan in veel andere landen. Zanger Steve Hogarth vertelt het publiek na een aantal nummers dat ze normaal drie uur soundchecken en dat nu helemaal niet hadden gedaan. Hij lijkt geïrriteerd door het podiumgeluid dat niet naar wens is. De band speelt vanavond vooral veel nummers van na het Fish-tijdperk. Dat is voor Pinkpop Classic wel een vreemde keuze, aangezien de band in 1984 op Pinkpop stond, toen zanger Fish nog bij de band zat. Een nummer dat nog steeds veel gedraaid wordt is 'Kayleigh', maar komt vanavond niet voorbij. En dat zullen veel bezoekers toch wel jammer vinden. (EL) De afsluiter van deze uiterst gezellige eerste editie van Pinkpop Classic is Status Quo. De band maakt al ruim dertig jaar precies dezelfde muziek en je weet vooraf dan ook precies wat je te wachten staat. Maar je gaat juist naar Status Quo kijken of ze aan die verwachting voldoen. En niet of ze stiekem iets heel hips doen. Nou, nee dus. Dat is ook niet wat we willen horen of zien van Francis Rossi en zijn muziekvrienden. Maar gewoon rechttoe-rechtaan-drie-akkoordenrock met rifjes die je de rest van de avond niet meer uit je hoofd krijgt. Leuk om eens gezien te hebben, maar volkomen voorspelbaar, zoals verwacht... (PO)