Bij het eerste nummer 'Vitamin C' wordt al binnen enkele minuten duidelijk dat Fatsh maar al te graag in de voetsporen treedt van al die punkbandjes die hen zijn voorgegaan, met teksten als "what the fuck is going on?" en "the world is dying and no-one cares". In de coupletten wordt snel even in een paar zinnen aandacht besteed aan het eten van dieren, ongelijkheid en een paar tieten dat voorbij loopt. Hiermee wordt gelijk de toon gezet voor de rest van de demo. De volgende track 'If We Get Through' begint fijn, maar verliest vrij snel de aandacht. 'Fuck Off', wat gaat over zoveel mogelijk lol maken en bier drinken, want het leven is kort, kampt eigenlijk met hetzelfde probleem. Dit ligt voornamelijk aan een gebrek aan dynamiek en afwisseling, het raast maar door. Met 'How Does It Feel?' doet Fatsh een dappere poging tot het spelen van een ware power ballad. De eerste helft van het nummer bestaat uit louter zang en gitaar en dan wordt duidelijk dat de vlakke stem van zanger Freek hier niet echt voor geschikt is. Wel breekt dit nummer de demo als het ware even open, doordat er afstand wordt genomen van het snelle en je even kunt ademhalen. In de tweede helft wordt het gas echter weer ingetrapt en ontpopt het nummer zich alsnog tot één van de lekkerste liedjes van de demo. Bij 'Voices' gooit de band er kort wat ska-elementjes in. Een goeie zet, want dat zijn nou net die dingetjes die opvallen en die zorgen voor afwisseling. Dat zou de band dus meer moeten doen. Ook 'Jenny' valt in positieve zin op, door de hilarische tekst en omdat het nummer lekker kort is. 'Love' is gewoon een lekker punknummer met wederom erg leuke teksten die op je lachspieren werken. Ook door de goede zang is dit één van de sterkste nummers van de plaat. Tot slot sluit Fatsh hun eerste demo waardig af met 'Mr. President'. Juist ja, een klaagzang over de welbekende kapitalistische doornen in de ogen van punkers. Doordat de nummers soms wat te lang duren en ze vaak maar doorrazen, is het moeilijk om als luisteraar de gehele rit van een half uur uit te zitten. De band zou kunnen proberen hun liedjes niet helemaal muzikaal dicht te timmeren en zo meer ruimte over te houden voor spanning en opbouw binnen de nummers. Is het origineel? Nee allicht niet, maar dat lijkt me ook een vrij onmogelijke opgave als je je als band begeeft op het terrein van de punkrock. Het is echter wel strak, goed uitgevoerd en zeer degelijk geproduceerd. De band is goed op elkaar ingespeeld en vooral de drummer verdient hiervoor een pluim. Al met al levert Fatsh een wisselend geslaagd debuut af met zeker potentie voor de toekomst.