Joep Pelt krijgt er kippenvel van: de blues. Ooit zag hij de 92 jarige Jack Owens in het Utrechtse Vredenburg en meteen was hij verkocht. Hij stortte zich op de platen en begon zelf blues te maken. Van zijn gitaarleraar leerde hij de beginselen van het zogenaamde fingerpicking, essentieel voor de blues. Maar is het mogelijk de blues te hebben als je opgroeit in Amsterdam West? Pelt: “Ondanks mijn verkeerde achtergrond heb ik de blues. Iedereen heeft op zijn eigen manier leed, maar mijn leed staat natuurlijk niet in verhouding tot dat in de blues delta.” Pelt begon op zijn dertiende met gitaarspelen. Hij wilde Kurt Cobain worden. Maar dan met een beter einde. Hij ging van de ene heavy metal band naar de andere. “Maar ik werd er steeds uitgezet. Waarschijnlijk ben ik niet sympathiek genoeg.” De liefde voor muziek is bij Pelt diepgeworteld. Het werd er thuis al met de paplepel ingegooid “Mijn ouders zijn ouwe hippies. Vooral mijn vader is een grote muziekconsument. Hij kwam aanzetten met Nirvana en The White Stripes. Met mijn vader ging ik vaak naar concerten en voor het eerst naar Pinkpop.” Pelts ouders kwamen uit Limburg naar Amsterdam. Doordeweeks gaven ze les, in het weekeinde gingen ze vaak uit. Toen hij twintig was gingen ze uit elkaar. Op zijn zeventiende, een jaar na de kennismaking met Jack Owens, vertrok Joep naar de Mississippie delta, op zoek naar zijn held. Owens bleek inmiddels overleden. Wel vond hij diens mondharmonicaspeler, waarmee hij samenspeelde. Want de belangrijkste levensles die Pelt van huis uit meekreeg, was dat je gedreven moet zijn en dat je altijd verbeten op je doel moet afgaan. “Inmiddels weet ik wel dat het soms beter kan zijn iets afwachtender te zijn.” Luister naar het hele interview van Leonieke Daalder met Joep Pelt in Ziel & Zaligheid 9-3-2005 om te horen hoe hij ook bij RL Burnside en Ali Farka Toure terecht kwam