Het klinkt als een straat ergens in een dure wijk van Hollywood; Palm Bridge Rd. Toch moet je ervoor naar het Nederlandse Echt om te zien hoe Dreadlock Pussy een moeilijke periode in haar bestaan overwon. En dat nu viert met de geboorte van een nieuw album. 3VOOR12 was uitgenodigd voor een echte Limburgse koffietafel zoals Noorderlingen die soms meemaken bij een begrafenis in het zuiden. Alleen was er dit keer geen lijk. Wel is er een nieuwe drummer, Jos, een nieuw album, Palm Bridge Rd en een nieuwe studio, CELL3. Allemaal van Dreadlock Pussy. Reden genoeg voor een persdag. “Koffie?” is de eerste vraag die het kleine legertje journalisten voor de kiezen krijgt. Met Limburgse vlaai natuurlijk. Er staat veel op het programma: behalve een luistersessie van het complete album speelt de band ook twee nummers live. Daarna is er alle tijd voor interviews. Maar nu wandelt iedereen eerst een beetje door de studio met kruimelvlaai en koffie. Verhalen over het zelf metselen van een muur, klus-stress en de kick van het geslaagde eindresultaat. De fotograaf van regionale krant De Limburger maakt wat foto’s. Na het informele half uurtje is het tijd voor de mini live show. Ook daar nieuwe dingen: twee oude kleurentelevisies hebben een nieuwe doorzichtige behuizing gekregen en maken straks als beeldversterkers onderdeel uit van het totaalplaatje. Achter de laptop vj Bas. Dan de luistersessie. Die zorgt voor beroering. Want het nieuwe album klinkt in eerste instantie als een enorme koerswijziging. Heeft Dreadlock Pussy de inmiddels officieel dood verklaarde nu-metal ook begraven? “Wat een onzin!!” schreeuwen zanger Pat en gitarits bART iets later in het interview. Vooral bART windt zich op: “Dat verwijt dat wij een kopie zijn van Deftones en Korn en weet ik niet wie. En dat het genre nu dood is. Ik snap het wel, maar het klopt niet. Ook als ik nu naar Sharp Instead of Tsumi luister, hoor ik het niet. We liepen niet achter de grote stroom aan, we liepen voor. Wat wij deden, deden Deftones een jaar later. Misschien minder goed, dat wil ik best toegeven, maar niet later. En nu ook niet. Nu-metal dood, wij volwassen geworden? Laat me niet lachen. Het is voor ons alleen maar een extra reden om het te blijven zeggen: wij maken nú metal!” Het is het enige moment dat de emoties hoog oplopen. Niet veel later kruipt met de geur van warm vlees ook de zuidelijke gemoedelijkheid weer binnen. De vader van bART stalt een uitgebreid buffet met koude schotel, zalm, champignonragout, aspergers in ham gerold en gevulde tomaten vult de kantoorruimte. De boodschap van het dagvullend programma is duidelijk: Dreadlock Pussy is er weer. Al scheelde het niet veel. Gitarist Punto: “Vlak na de verbouwing dacht ik dat het over was.“ De verbouwing slaat op een van de loodsen in een oude champignonkwekerij die de band eigenhandig heeft omgetoverd tot een opnamestudio en repetitieruimte. “Tijdens het klussen heerste er euforie. Eindelijk waren we weer bezig met zijn allen.” Maar toen de studio klaar was, bleek drummer Twix nog steeds niet veel meer tijd te hebben dan de twee keer drie uur per week die de band altijd al oefende. Gitarist bART: “Twix trok dat gewoon niet.” En dus verliet hij de band. Zonder ruzie “Echt!” Met de verzadiging na het eten treedt ook het dagritme van een band in een eigen studio weer in. De andere journalisten zijn inmiddels vertrokken. 3VOOR12 is nog even het onzichtbare muurbloempje. Punto en dj Lombok liggen als een slaperig koppel op de bank, bassist J. draait een bopje (joint) voor hij zijn tirade over de Tilburgse Rockacademie afsteekt. bART maakt zich zoals altijd boos over het gebrek aan de erkenning dat popmuziek ook kunst is. Pat en Jos dromen een beetje over CELL4, de naastgelegen loods waar heel goed twee extra oefenruimtes inpassen. En zo gaat het nog wel even door, tot…. ja wanneer houdt het eigenlijk op als je niet wordt weggestuurd door een beheerder? bART: “We hebben hier heel wat nachten geslapen.” Nooit dus.