In maart schreef ik al over de cd-presentatie van Mouton Fou, dus nu is het toch echt wel tijd voor een recensie. Veel dingen die me toen opvielen, merk ik op de cd opnieuw op. Het geluid is een beetje dof maar het is wel een DIY-productie. Na een paar nummers ben je eraan gewend en hoor je het al niet meer.
Mouton Fou maakt een beetje funk, een beetje rock, een beetje beatlesque muziek. De band pakt het goed aan, deze cd is al vrij snel in het bestaan van Mouton Fou uitgekomen.
In veel nummers spelen blazers mee, en die voegen absoluut wat toe. Behalve blazers zitten er veel leuke kleine extra's in de nummers, een scratcher hier, stemvervormers daar. Het zijn juist deze kleine dingetjes die het afmaken en ze vallen steeds meer op naarmate je de plaat vaker luistert. Vooral de toetsen in opener 'I'll be on time' en het einde van 'Queen' zijn daar goede voorbeelden van.
Wat alleen jammer is, is dat sommige stukken veel te lang herhaald worden, waardoor een riff die eigenlijk best tof is, saai wordt doordat je deze gewoon te vaak gehoord hebt.
Hetzelfde is te zeggen voor de samples en effecten. Een bijna drie minuten durende sample van Bob Marley over het ontstaan van reggae in 'Help Me' gaat echt vervelen, maar het einde van 'If I' is prachtig en perfect in balans.
'Lose your desire' is met zijn drie minuten misschien wel het toppertje van de plaat. Hier komen in ieder geval alle ingrediënten van Mouton Fou erg mooi samen. De samenzang is in dit nummer super, het duurt precies lang genoeg en het heeft die mix van classic en pop.
Dat is meteen een van de sterkste punten van Mouton Fou; Ze hebben tussen de oldiesrock absoluut een eigen stijl weten te vinden. En dat hoor je lang niet bij alle bands. Helden van de band laten zich niet moeilijk raden; Van de beatles in 'Lose your desire' naar een doors-trip in forest wave en de Cure-intro van 'Queen'. Maar in alle nummers welzeker in een Mouton Fou-jasje.
Mouton Fou gaat deze zomer alweer hun tweede plaat opnemen en in beschouwing nemend dat de band dan gegroeid zal zijn, heb ik alle vertrouwen dat het een mooie plaat gaat worden.
Mouton Fou - mr. Moustache
retrorock uit de peel
Retro is ín. De pixels komen terug, je kan een atari bij de kruidvat kopen en de platen van papa worden weer uit de kast gehaald. Mouton Fou, een jonge band uit de peel-omgeving trekt het vooral uit de sixties en dat gaat ze best goed af. Als je de beginnersfoutjes buiten beschouwing laat hebben we hier een peelparel.