Patrick Smeets; Zanger van Dreadlock Pussy en presentator op TVL benoemt zijn vijf favoriete albums allertijden: #1 Portishead - Roseland NYC Live Goh, wat een verassing. Iedereen die het wel eens met me over favoriete muziek heeft gehad heeft dit wel horen langskomen. Zonder twijfel een CD die ik altijd zal blijven draaien en die ik altijd lekker vind om te horen. Het mooie van dit is dat het in feite een "Portishead's Greatest Hits" album is, maar dan live en met een orkest. Schitterende geluidskwaliteit, ontzettend goed gespeeld, en de nummers gaan er ook nog eens goed op vooruit met de orchestrale begeleiding. De zang van Beth Gibbons vind ik heerlijk, maar het is voor mij de combinatie met de beats, scratches, en de gitaarlpieletjes die het hem voor mij doen. Iedere keer weer een heerlijke melancholische trip, en een constante reminder dat ik alles op alles moet zetten om deze band nog een keer live te zien, voor zover mogelijk. Als je deze kwaliteit kunt halen, DAN ben je klaar om een live-CD op te nemen en anders...don't do it. #2 Cypress Hill - Black Sunday Allemaal goed. Was Cypress Hill al vanaf Hand on the Pump iets dat ik bruut en bitter goed trok, toen ik dit album hoorde was ik fan. Gekocht in mijn eerste week in Amerika (als officieel bandje zelfs!) was dit ook de soundtrack van mijn ontdekkingsreis aldaar, wat natuurlijk al de nodige nostalgische bonuspunten oplevert. Los daarvan is het gewoon af: van Ain't going out like that naar Lick a shot tot 3 lil' putos, het heerlijke latino-gangstersfeertje die ze neerzetten op deze CD heeft niemand kunnen evenaren, helaas zijzelf ook niet. Maar als ik aan Cypress Hill denk, denk ik hieraan. Hiphop met een eigen fucking smoel, en dat zouden meer mensen moeten doen. #3 Deftones - Adrenaline Tja, de onvermijdelijke Deftonesplaat. Het was nog een shootout tussen White Pony en deze, maar als puntje bij paaltje komt doet Adrenaline me toch meer. 7 Words is wel zo'n beetje het nummer dat mijn muzieksmaak voor eeuwig heeft veranderd, ik kan me herinneren dat ik bij een vriend de opgenomen clip van het nummer 20 keer (en da's zonder te overdrijven) heb herhaald, en dan vooral het tussenstuk. HET tussenstuk. Nog steeds als ik dat hoor krijg ik een (weliswaar kleinere dan vroeger, maar toch) kriebel in mijn buik en wil ik loos. En dan hebben we het nog niet gehad over Bored, Engine No. fucking 9 (de blueprint van uptempo beuknummers wat mij betreft), Root (wat een begin), en ga zo maar door. Wat ik trouwens ook nog steeds geweldig vind is de voorkant van de CD, ik weet nog steeds niet wat voor ding het is maar het ziet er verdomd stylish uit. #4 Rolling Stones - Forty Licks Het is valsspelen, ik weet het, maar ze hebben hem uitgebracht dus dan mag ik hem ook gebruiken. door mijn pa, die dat zelf live ten gehore plachtte te brengen, en verder in onze kroeg. Van alle muziek uit die periode vind ik persoonlijk de Stones het coolst, en hebben ze de meeste nummers die me aanspreken. Fuck de Beatles, van de Stones win je het niet bij mij. Hoewel ze van mij mogen stoppen met optreden, is dit een band die ik haar status dubbel en dwars gun. Deze verzamelaar brengt al die nummers die dingen doen met mensen bij elkaar en volgens mij is het statistisch onmogelijk dat er geen nummer opstaat dat wie dan ook leuk vindt. #5 Nine Inch Nails - The Downward Spiral Ik ben pas laat in de wondere wereld van Nails terecht gekomen, maar dat mag de pret voor mij niet drukken. Alweer twijfel, zou ik niet the Fragile moeten kiezen? Nee, dat album had van mij getrimd mogen worden naar één CD, maar die discussie ter zijde gelaten vind ik TDS een beter album als geheel. Een grote schare alto-klassiekers (Closer, Hurt), misschien wel de indrukwekkendste instrumental die ik ken (a Warm Place), en geen fillers. Zo'n eigen sound die zo goed is uitgewerkt zie je maar zelden, zeker op één CD verzameld. Het artwork verdient trouwens ook een eervolle vermelding, maar de rest van hun catalogus net zo goed. Waren alle CD's maar smaakvolle Digipacks.