#NZON15 Birth of Joy: power met een sixties vibe

Trio deelt Groningen een psychedelische klap uit

Tekst: Yorick Altena Foto's: Jan Westerhof ,

Het is donderdagavond rond een uurtje of tien en het begint weer gezellig druk te worden rondom de vijver in het Noorderplantsoen. Op het nog donkere podium van Het Dok zien we een gitaar plus versterker, een hammondorgel en een drumstel staan, wachtend op het powertrio Birth of Joy. Kan de band zijn uitstekende livereputatie ook vanavond overeind houden?

Enkele minuten nadat de heren de bühne hebben betreden, lijkt die vraag bevestigend te kunnen worden beantwoord. Het openingsnummer Mad Men wordt met gevoel en veel energie gebracht en kan dan ook rekenen op veel enthousiasme van het publiek. Ook de uitstraling van de band helpt hieraan mee: wijdbeens gepositioneerd bespeelt frontman Kevin Stunnenberg de toeschouwers met zijn rauwe stem en hypnotiserende gitaarpartijen. Dit alles lijkt hem geen enkele moeite te kosten. Gedurende het eerste gedeelte van de set houdt Birth of Joy Noorderzon dan ook volledig bij de les. Nummers als The Sound, Grow en Rock & Roll Show komen live stuk voor stuk goed uit de verf. Her en der staan mensen enthousiast te dansen op de psychedelische bluesrock van het trio, anderen knikken rustig mee. Zanger Kevin geeft op zijn beurt toe het Groningse publiek ook wel te waarderen: “Ik vind het enerverend om hier te zijn.”

Toch verliest de band na een tijdje de interesse van een deel van de toehoorders. De lange muzikale intermezzo’s worden niet door iedereen gewaardeerd en dit zorgt ervoor dat de aandacht verslapt. Het gevolg is dat er meer gepraat dan geluisterd wordt en dit is buitengewoon spijtig, want de schijnbaar geïmproviseerde jams steken muzikaal erg goed in elkaar. Organist Gertjan Gutman wisselt dreigende, donkere klanken op zijn orgel af met ingenieuze solo’s en gillende uithalen. Drummer Bob Hogenelst speelt alsof er een onweersbui is losgebarsten boven het Noorderplantsoen en Kevin Stunnenberg laat hierbij niet zelden de vieste, vettige kant van zijn Fender Stratocaster horen. Kortom: power met een sixties vibe. De jams klinken als geheel buitengewoon goed, maar het tempo wordt jammer genoeg wel uit de show gehaald.

Al met al zet Birth of Joy toch gewoon een heel stevige show neer. De liefhebber van bondige en snellere nummers geniet vooral van het eerste deel van de show en wie van uitgesponnen jams houdt, kan zijn hart ophalen in het tweede deel. Muzikaal gezien is er helemaal niks op het optreden aan te merken. Elk van de drie bandleden staat, of zit, vanavond met volle overtuiging op het podium en geeft alles wat er te geven is. Dit mist zijn uitwerking niet: bij het naar huis lopen heeft men het hier en daar over “het beste tot nu toe” en “ongelofelijke power”.