Robert Cray is een actieve muzikant. De bluesgitarist is vrijwel altijd op tournee of in de studio te vinden. Dit leverde hem al de eer op om als jongste bluesgitarist ooit in de Blues Hall Of Fame opgenomen te worden. Daarnaast mocht Robert Cray al vijf keer een Grammy in ontvangst nemen. Afgelopen zomer stond hij reeds op het North Sea Jazz Festival ter promotie van zijn nieuwste album. Inmiddels is Nothin But Love al een paar weken uit en doet de stergitarist een klein rondje door Nederland. Maandag werd De Oosterpoort aangedaan.
Eerst mag de Britse band The Motives de kleine zaal voorverwarmen. Dit doen ze leuk. De vier strak in het pak gestoken muzikanten hebben er duidelijk zin in. Hoewel de stem van zanger Matt Taylor niet erg sterk is, maakt het vele instrumentele werk en enthousiasme dat ruimschoots goed.
Terwijl de zaal in het donker gehuld wordt klimmen Robert Cray en zijn drie mede-bandleden het podium op. Volledig in duisternis worden de eerste noten aangeslagen. Zodra Robert Cray is voorgesteld gaan de lampen langzaam aan. Vanaf dat moment heeft de blues-artiest iedereen in zijn ban voor de rest van het optreden.
Robert Cray is een verhalenverteller als geen ander. Met weinig moeite ziet de toeschouwer de bezongen gebeurtenissen in filmstijl voor zijn of haar oog langstrekken. Of dat nu gaat om Robert Cray die verdwaald en eenzaam door de stad dwaalt (Phone Booth) of dat hij al het werk thuis doet terwijl zijn vrouw de hele dag maar wat op de flutter is (Chicken In The Kitchen). Het gros van de verhalen is herkenbaar voor de bezoekers en de beschrijvende teksten stimuleren de visualisatie enorm.
Een groot percentage van het publiek zal echter gekomen zijn voor het gitaarwerk. De gitarist speelt niks voor niks meer dan regelmatig met grootheden als Eric Clapton en B.B. King. Met schijnbaar het grootste gemak bewerkt hij zijn gitaar. De ijzige zelfbeheersing en kalmte waarmee dit gespeeld wordt maakt het des te indrukwekkender. In tegenstelling tot vele andere blues-artiesten doet Cray niet aan verkrampte gezichtsuitdrukkingen of drukke bewegingen. Terwijl Robert continu deze serene rust uitstraalt, is de vaste bassist op de achtergrond in alles een tegenpool. Hij danst wel enthousiast op en neer en zingt extravert elk nummer mee.
Desondanks is het mede de chemie tussen alle bandleden die de Robert Cray Band zo sterk maakt. Robert Cray gedraagt zich alsof hij net een willekeurige huiskamer binnengewandeld is. Met enkele simpele grapjes en kleine onderlinge pesterijtjes blijft deze sfeer het gehele optreden bewaard. Een ieder die nog twijfelde aan de relevantie van Robert Cray weet het na vanavond zeker: zelden wordt de blues nog zo sterk gebracht!