Opvallend is dat je in het Kruithuis elke speld kunt horen vallen vanavond. Het is nog stiller dan muisstil. Peter Katz heeft het respect van het publiek al, zonder deze te hoeven afdwingen. Als Peter begint te spelen, is het Kruithuis zelfs nog gehuld in het donker. Pas als er langzaam meer licht naar het kleine podium komt, blijkt er een man met een gitaar te staan. Peter schroomt er niet voor om met klanken te spelen. Zo heeft hij een apparaatje mee waar hij zijn zojuist gespeelde en gezongen noten in een loop kan gooien om er overheen te zingen. Ook neemt hij soms met opzet plaats naast of voor de microfoon waar hij onversterkt verder zingt. Dat kan ook prima in de kleine ruimte. Mede dankzij de stilte in de zaal.

Naast alle subtiele klanken, het mooie tokkelen op zijn gitaar en zijn warme betoverende stem, zijn het misschien nog het meest de teksten die raken. Zeker omdat Peter deze nagenoeg allemaal op een ingetogen positieve en hoopvolle manier overbrengt. Tijdens de set zingt Peter over hoe hij bijvoorbeeld drie jaar heeft gewacht op zijn huidige vrouw of dat hij het licht aanlaat tot 'jij' thuiskomt. Peter zingt eveneens geruststellende slaapliedjes voor een lieve vriendin die het moeilijk heeft. Ook blijkt hij een ode aan zijn grote voorbeeld te hebben geschreven. Behalve mooi zingen, kan Peter ook heel vermakelijk vertellen waardoor de verhalen die achter zijn nummers schuilgaan, ook duidelijk worden. Het publiek hangt dan eigenlijk ook gedurende de hele set aan zijn lippen.

Bij het nummer Win Your Heart grapt Peter gekscherend dat hij ooit een zekere -bezette- dame erg leuk vond. Vervolgens portretteert hij zichzelf als een brievensturende stalker die letters uit kranten knipte en haar liet weten er nog altijd te zijn. Inmiddels zijn ze getrouwd. Ook vertelt Peter over violist Oliver Schroer, een groot voorbeeld, die ruim vier jaar geleden aan leukemie is overleden. Uit Peters vertelling blijkt dat Oliver uiterst goed met het nieuws om ging en vrede had met de situatie omdat hij al bereikt had wat hij wilde bereiken in het leven. Hij deed precies wat hij wilde. Oliver's Tune klinkt dan, ondanks het eigenlijk verdrietige verhaal, juist bijzonder hoopvol en opgewekt.

Sowieso vindt Peter de interactie met het publiek duidelijk fijn. Er wordt onmiddellijk geklapt als Peter daarom vraagt. Ook zingt het publiek de gevraagde teksten en 'oeh' of 'ah' gewillig mee. Wel zachtjes, het publiek wil dan ook voornamelijk Peters warme opgewekte stem en gitaarspel horen.