Moeders gaat zelfs zover in het fan zijn dat ze eens naar Londen is gevlogen om haar Melissa in actie te zien. Verder heeft ze alle cd's, inclusief de laatste best of, waar dus gewoon nummers op staan die ook op andere platen te horen zijn.
Met moeke naar Melissa
Like the way I do in de Oosterpoort
Het is al een tijdje geleden dat Melissa Etheridge een hit scoorde. Sterker nog: Als ik in mijn vriendenkring rondvraag wie de Amerikaanse rockdiva kent, ben ik genoodzaakt om een stukje van 'Like the way I do' te neuriën voor ik enig respons krijg.
Toch was de grote zaal van de Oosterpoort al een tijdje uitverkocht: klinkend bewijs dat Etheridge een grote schare trouwe fans heeft. Eén van de grootste fans is vanavond bij me: mijn moeder.
De aantrekkingskracht van die Etheridge heeft dus misschien wel niks te maken met de muziek die ze maakt... Bizarre gedachte die bijna waarheid wordt als je je bedenkt dat iedereen bijna 50 euro heeft gelapt om oud materiaal te horen. Voorafgaand aan deze tour is namelijk geen nieuw album uitgebracht (oké, behalve die ene best of cd dan).
Waar zal die aantrekkingskracht dan in zitten... Sex appeal? Een groot deel van de fans bestaat namelijk uit homosexuele vrouwen. Echter! De zangeres is geen dertig meer, dus voor het kontje hoef je het niet meer te doen, zeg maar. Bovendien is mijn moeder heel gelukkig met haar vriendje... Die mogelijkheid sluiten we dus maar even uit.
Maar aantrekkingskracht laat zich zelden verklaren door trivia als kontjes of muzikaal vernuft. Aantrekkingskracht is symboliek en persoonlijkheid: Uitstraling, passie, inspiratie, engagement. Dat kun je dus misschien beter bij de fan zoeken dan bij het idool... Terug naar moeders dus!
Mijn moeder is een sterke en onafhankelijke vrouw die heeft gevochten voor wie ze is. Melissa is dat overduidelijk ook en ik verwacht dat je een soortgelijk verhaal bij een groot deel van de (vrouwelijke) fans kunt optekenen.
Melissa Etheridge is dus een symbool. Een symbool voor onafhankelijkheid, voor gelijkheid, vrijheid en zelfs voor coming out. Iets recentere Melissa-geschiedenis heeft daar nog iets aan toegevoegd. Ze heeft namelijk kanker overwonnen.
Het is dus vrijdagavond en mijn moeder is helemaal hyper omdat ze eindelijk Melissa weer mag zien. Als het bijna zover is, loop ik naar voren om foto's te maken; ik heb daarvoor precies één liedje de tijd gekregen. Voor dit concert zijn trouwens overal rijen stoelen neergezet. Gek toch, als je je bedenkt dat er bijna een rock-concert gaat beginnen?
En dan is daar het begin van de show. Je voelt een zucht van geluk en opluchting bij de fans en iedereen springt op van zijn stoel of loopt naar voren. Maar de endorfine pompt niet alleen door het bloed van de fans. Ook bij Etheridge straalt het geluk er vanaf. Aan niets is te merken dat ze er al een hele Europese tour op heeft zitten. Hier is iemand aan het werk die houdt van haar fans en hen dankbaar is voor wat ze heeft bereikt.
Ook de muzikale waardering voor Etheridge is terecht. Ze zingt en speelt gewoon goed en geniet intens van de muziek, de fans en van de muzikanten die ze heeft meegenomen. Die zijn van het kaliber wat je van een grote Amerikaanse act mag verwachten. Vooral de drummer is te gek, een hoogtepuntje in de show is wanneer hij met een grote grijns op zijn hoofd een stukje drumt op de achterkant van Melissa's gitaar.
Na een stuk of wat laatste nummers en een toegift lopen we voldaan de Oosterpoort uit. Hoewel het niet helemaal mijn muzikale straatje is, heb ik me prima vermaakt. Goeie muziek, aardig showtje en een hele toffe, gemoedelijke sfeer. Bovendien is het altijd leuk om je lieve moeder uit haar plaat te zien gaan. <3