De Amerikaanse ska band The Slackers is geen onbekende in Vera. Vera was volgens de band zelf de eerste plek in Nederland die ze ooit aandeden, voor de laatste keer in 2008. Dat verklaart ook deels de aardige opkomst op een doorgaans tamme woensdagavond. Zo halverwege de week kan men wel een gegarandeerd oppeppertje gebruiken.

De sfeer is goed. De zes bandleden (spelend op bas, drum, gitaar, saxofoon, piano en trombone) staan ontspannen op het podium. Ze krijgen zonder al te veel moeite het publiek al lekker snel mee. Aantrekkelijke ska en reggae met vleugjes blues en soul en leuke solo’s van de blazers. Sinds hun oprichting in 1991 is de ska-formatie redelijk trouw gebleven aan hun genre en hebben de leden zich niet laten meenemen in de vele crossover stijlen die de revue zijn gepasseerd.

Het zijn ook een stel rauwe bazen. Echte New Yorkers. Eigenwijze, grove teksten met veel humor tijdens en tussen de liedjes en non-conformistisch in alles. Afgezien van vervelende dub-uitstapjes, zoals een cover van Like a Virgin, is het feesten troef. Wat wil je ook, met ruim honderd liveshows per jaar sinds 1997 wind je zo’n zaaltje als Vera zo om je vinger. The Slackers hebben de grote festivals gezien en met de groten in hun genre samengewerkt, maar in een bescheiden zaal als Vera komen de Amerikaanse loltrappers toch het best tot hun recht.

Aan eentonigheid ontkom je bij dergelijke genremuziek moeilijk. The Slackers zijn daarop geen uitzondering, maar de aanwezigen hadden er in ieder geval maling aan dankzij alle vrolijkheid en opzwepende energie. Die twee dagen tot het weekend lijken dan opeens niet meer zo lang.