Als eerste is daar De Duvel van de zelfgedoopte godfathers van de Veenkoloniale rock, de groep Høksons. Recht voor z’n raap en, net zoals meer boerenrockbands, geïnspireerd door Normaal. Daarnaast heeft ook het hardere werk van bands als Mötörhead en Volbeat hun sporen achtergelaten in het geluid van dit viertal. Op de single wordt een rijke, zwaarlijvige, Mercedesrijdende kapitalist bezongen, die denkt alles te kunnen kopen met zijn geld. Hoewel veel Groningers de NAM tegenwoordig als de duvel zullen beschouwen, wordt hier in het midden gelaten wie deze duvel is. Oordeelt u zelf dus maar. Het nummer is zowel muzikaal als tekstueel simpel en inderdaad recht voor z’n raap. Prima plaat, allerminst vernieuwend, maar uiterst geschikt voor mooie tentfeesten waar het bier rijkelijk vloeit.
Met de ijzige kou van de afgelopen dagen is het absoluut geen straf om binnen te blijven en onder het genot van een kopje thee naar buiten te turen. Nog beter is het als er een aangenaam muziekje aanstaat. In februari kwam er ook weer een hoop moois van eigen bodem, van Veenkoloniale rock-‘n-roll tot krachtige nederpop. 3voor12 groningen dook voor je in deze nieuwe muziek, en brengt een oordeel uit.
Høksons
Solitary Zebra
Oes
Van een compleet ander kaliber is de EP Loyaal van Marloes Pieksma, oftwel Oes. Het is een mooie verzameling van een achttal prettig in het gehoor liggende nederpop nummers geworden, die op 22 februari succesvol werd gepresenteerd in Simplon. Liefdesperikelen, problemen uit het dagelijkse leven, noem het maar op. Alles overgoten met een laag dansbare muziek die ergens doet denken aan het album Nachtlicht van Eefje de Visser. De plaat luistert makkelijk weg, maar klinkt op het eerste gehoor nogal monotoon. Geef het album twee of drie extra luisterbeurten en je ontdekt subtiele verschillen tussen de nummers. Hier wat extra bas, daar een iets opzwepender tempo, een exotisch gitaarlijntje tussendoor. Het geeft de EP genoeg variatie om interessant te blijven.
Solitary Zebra
Tot slot is daar de single Above / Beneath #1 (sky) van Solitary Zebra, een titel waar je eerlijk gezegd niet veel mee kunt. Het nummer borduurt lekker voort op het in 2015 verschenen album Thoughts Of A Solitary Zebra, maar dan wat rauwer. De melodieuze, repetitieve zang- en gitaarlijnen, met op de achtergrond een vervormde, monotoon sprekende stem, zorgt voor een ietwat dreigend en mysterieus sentiment. Wat dat betreft is deze titel een schot in de roos. Het nummer kabbelt rustig voort en kent eigenlijk geen hoogtepunt, maar wekt wel de indruk dat er nog iets komen gaat. Als deze single een voorproefje is voor hoe een eventueel nieuw album van de groep gaat klinken, het spreekwoordelijke topje van de ijsberg zoals geïllustreerd op de cover van de single, dan zien wij dit album graag tegemoet.