Van tevoren komt het Groningse/Zwolse Creepy Karpis het publiek nog even warmdraaien. Het viertal blijkt een uitstekende keuze als voorgerecht bij Iguana Death Cult, want de muziek die ze spelen, sluit feilloos aan bij de garagesound van de hoofdact. Met slechts één EP’tje op zak weten Marnix Visscher en de zijnen toch al een mooi showtje te vullen met goed harde nummers van hoge kwaliteit. Wat dat betreft gewoon zo doorgaan dus. Waar nog wel wat aan kan gebeuren, is de show zelf. Op de muziek is niks aan te merken; de zaal staat mooi vol met enthousiast roepende toeschouwers en de mannen spelen een thuiswedstrijd. Waarom Visscher vervolgens geen woord aan het publiek vuil maakt, mag Joost weten. Alle omstandigheden waren aanwezig om de zaal wat op te zwepen en het podium écht te pakken, maar helaas wordt er een riedeltje nummers afgespeeld en is daarmee de kous af. Volgende keer beter jongens, we weten dat jullie het kunnen!
Afgelopen februari kon de wereld kennismaken met de debuutplaat van het Rotterdamse Iguana Death Cult. De plaat, die de schitterende titel The First Stirrings Of Hideous Insect Life draagt, staat bol van de garageknallers en schept voor de liveshow de verwachting van een lekker ouderwets stampfestijn in een psychedelicajasje. Een jaar geleden lieten de heren als voorprogramma van Vera-Pollwinnaars Together Pangea al zien die verwachting waar te kunnen maken, maar vanavond moet dat op hetzelfde podium nog wel even als hoofdact gebeuren.
Nu is een hoofdact het ook aan zijn stand verplicht, maar als Iguana Death Cult het podium bestijgt, grijpen ze de zaal gelukkig wel van meet af aan bij de lurven. Lekker veel en lekker hard is het devies van de Rotterdammers en al snel is het dan ook moshen geblazen in de grote zaal. Dat het met het gitaargeluid wel goed zit, is evident, maar ook met name de zang van frontman Jeroen Peek verdient een eervolle vermelding. De zanger gooit zijn stem naar believen zo even een octaafje omhoog of omlaag en schroomt ook niet om er hier en daar een flinke uit-de-tenen-schreeuw à la Black Francis uit te gooien. Peek weet met zijn zang de nummers echt van een aanstekelijk elan te voorzien en de toeschouwers slikken het dan ook als zoete koek.
Iguana Death Cult wordt veelal aangeduid als garagerock en veelgemaakte vergelijkingen met bands als Thee Oh Sees en Bass Drum of Death zijn natuurlijk niet van de lucht, maar zowel op plaat als podium ontstijgt de band het genre. Onvervalste knallers hebben ze zoals gezegd ook genoeg, maar met nummers als Freak, die qua geluid nog het meest doen denken aan een soort Allah-Las on acid, laten de heren zien de lagere tempo’s ook te beheersen. Jammer dus dat het dan alweer zo snel is afgelopen. Na een kleine drie kwartier is de band door haar materiaal heen en verdwijnen de mannen achter de coulissen. Het publiek neemt er echter geen genoegen mee, breekt het podium zowat af in de roep om meer en ja hoor, daar verschijnt de band weer ten tonele. Na de toegift in de vorm van een vette cover van The Stooges’ I Wanna Be Your Dog is het dan echt klaar, maar dit had van alle aanwezigen nog wel wat langer mogen duren. Was hier vanavond de vraag gesteld “willen jullie meer of minder Iguana Death Cult?”, dan was daar maar één antwoord op mogelijk geweest, en wij zouden graag zien dat de band dat gaat regelen.