Al negen jaar lang opent muziekwinkel Plato het culturele seizoen met een festival in De Oosterpoort. Op een zondagmiddag kan je voor een habbekrats een boel nieuwe opkomende acts zien, die allemaal tussen de 30 en 45 minuten spelen. Een paar namen (her)ken je van 3FM, er zijn wat lokale acts en dit jaar zelfs een band uit het Verenigd Koninkrijk. Veel voor weinig dus, maar laat kwantiteit nou niet altijd hand in hand gaan met kwaliteit. Zit het publiek vandaag net als voorgaande jaren voor een dubbeltje op de eerste rang?

PALMSY

In de Kleine Zaal speelt PALMSY deze middag de eerste set. De band was in augustus 3FM Talent, won een podiumplek op Sziget en reist dit jaar mee met de Popronde. Een aardig cv voor zo’n jonge band, en de zaal stroomt dan ook redelijk vol, terwijl de jongens hun gitaren omhangen. PALMSY maakt energieke dertien-in-een-dozijn indierockliedjes en daar zijn zeker de puberende dames op de eerste rij in het publiek wel van gecharmeerd.

Echt spannend wordt het vandaag niet. Het optreden is prima, maar echt beklijven doet de muziek niet. De band klinkt een beetje als het gereformeerde neefje van Canshaker Pi en ontbeert een catchy randje. Het is allemaal wel erg braaf, terwijl de band juist balanceert op het randje tussen indiepop en indierock. De potentie is er zeker, maar de band lijkt nog wat op zoek naar de juiste vorm.

© Harold Zijp / HZ

The Overslept

Snel rennen we naar de Kelder waar The Overslept gelijk aansluitend aan zijn set begint. Ook zij waren 3FM Talent en hebben een redelijke schare fans opgebouwd, want dezelfde meisjes die net bij PALMSY vooraan stonden, zijn mee naar beneden verhuisd en zingen nu zelfs mee. De meerstemmige commerciële glibberrock van het viertal biedt op dat vlak dan ook weinig uitdaging.

De band heeft eigen verhoginkjes met lampen erin meegenomen, en vanaf het eerste nummer staan de bassist en gitaristen om beurten met gepijnigde blikken op de zwarte dozen te spelen. Alles lijkt wel ingestudeerd, behalve de tenenkrommende praatjes tussen de nummers door, die wel spontaan móéten zijn. De band speelt vlekkeloos, maar geeft een show weg alsof ze in een uitverkochte Ziggo Dome staan. In een kelder met nog geen honderd man komt dat niet over, en de meeklap-momentjes en uitroepen als “okay let’s go!!” doen geforceerd aan.

De Kat

Wanneer de band een “echt schuifelnummer” aankondigt, houden wij het voor gezien en zoeken we ons heil bij De Kat. De Groningse heren bereiden zich voor op de Popronde en de lang uitgesponnen gitaarsolo’s voelen als een warm bad na de gladde choreografie van beneden. De succesformule blijkt nog lang niet uitgewerkt te zijn, want ondanks dat de band al op vele Groninger podia te zien is geweest, staat er een flinke groep mensen voor het podium in de Foyer.

Black Honey

We vervolgen ons programma met Black Honey dat een beetje een vreemde eend in de bijt is. De band uit Brighton is festivals als Plato Planet eigenlijk al een beetje ontstegen, maar sluit hun tour vanavond toch af in Groningen. Aangevoerd door zangeres Izzy B Philips in roze tijgerprintbroek brengt de groep lome garagerock waar je zowel L7 als Lana del Rey in terughoort.

Black Honey brengt wat pit in deze verder wat vlakke middag, met simpele maar effectieve nummers. De band overtuigt, maar speelt op het nonchalante af, wat de podiumpresentatie niet ten goede komt. Ondanks dat deze wat statisch blijft, vermaakt het publiek zich prima, want er wordt in de pauzes van het nummer Spinning Wheel flink gejoeld. Jammer alleen van het akoestische intermezzo. Philips blijkt niet over de vocale capaciteiten te beschikken om dat tot een succes te  maken.

© Harold Zijp / HZ

Dakota

Waren er dan echt geen verrassingen op deze zonnige middag? Gelukkig wel. In de Kelder redt het Amsterdamse Dakota ons van de middelmatigheid. Net terug van het Reeperbahn Festival in Hamburg en met de eerste Popronde-show al achter de rug speelt de formatie een strakke set zonder al te veel poespas. De vergelijking met Warpaint is door zowel de bezetting als slimme licht-psychedelische gitaarmuziek snel gemaakt, maar doet de muziek van Dakota niet helemaal recht.

Met zichtbaar plezier wisselt de band dromerige nummers af met wat steviger werk, waarbij de zang zo af en toe wat in de mix verdwijnt. Het mag de pret niet drukken. Ondanks dat de praatjes ook hier niet echt lekker uit de verf komen, doet de handvol nieuwe nummers waar de vier mee afsluiten dat wel. Goed uitgedacht en ondanks dat sommige nummers pas een paar weken oud zijn al solide gespeeld.

Plato Planet heeft wel eens een sprankelender programma gehad, maar het feit dat je al negen jaar lang voor de prijs van twee koppen koffie zo’n tien bands kan zien spelen, is een fantastische prestatie. De sfeer is altijd gemoedelijk en het publiek gevarieerd. Hopelijk kunnen we ons verheugen op een knallende jubileum-editie in 2018.

© Harold Zijp / HZ
© Harold Zijp / HZ