Hans Hannemann en Oes door naar finale POPgroningen Talent Award

Tweede halve finale van hoog niveau

Tekst: Jan-Martijn Huitema Foto's: Jan Lenting ,

Vol verwachting toog muziekminnend Groningen afgelopen donderdag naar Simplon voor alweer de tweede halve finale van de POPgroningen Talent Award. Vijf bands krijgen deze avond exact twintig minuten de tijd om zich in de kijker te “spelen”, de jury te overtuigen en uiteindelijk één van de twee felbegeerde finaleplekken op 24 april in Vera te bemachtigen.

The Anti-D’s

Het spits wordt deze avond afgebeten door de Anti-D’s. Direct vanaf het begin knalt de vierkoppige indie-punkband er lekker in. Hoewel de nummers soms een bepaalde aanstekelijkheid missen, bezit de muziek wel een prettige gehalte aan power en dynamiek. Bovendien is de zang van frontman Martin van Loon zuiver en komt deze prima uit boven het aanwezige muzikale geweld.
 
Gedurende de set weten de mannen op een positieve manier een mistige, ongrijpbare sfeer neer te zetten die prima past bij de wat duistere teksten en muziek. De reeds eerder gemaakte vergelijkingen met een band als The Arctic Monkeys kunnen ook vanavond niet ontbreken, maar toch lijkt het viertal er gaandeweg steeds beter in te slagen een eigen sound te ontwikkelen.
 

Hans Hannemann en The Lone Riders

Na de prima start van de Anti-D’s is het de beurt aan Hans Hannemann. Anders dan gewend staat Hannemann niet alleen op het podium, The Lone Riders complementeren hem vanavond. Direct is duidelijk dat hier zeer ervaren muzikanten op het podium staan. Wel dient het viertal er voor te waken dat hun ervaring tevens niet een valkuil wordt. Het lijkt de mannen soms zo makkelijk af te gaan dat de echte emotie en passie hier en daar wat lijkt te verzanden in ietwat hautain gedrag.
 
Toch wordt dit ruimschoots gecompenseerd: vanaf het begin weet de band het publiek in te pakken met hun country-bluesmuziek. Het erg goede gitaarspel, strakke drumwerk en de aangename, rauwe zang van Hannemann vallen daarbij op. Na twintig minuten je even in de Verenigde Staten te hebben gewaand is het dan ook duidelijk: de eerste echte kanshebber staat genoteerd.
 

City of Life

Na de uitstekende performance van Hannemann is het de taak aan City of Life om dit te overtreffen. Het  kwintet is pas sinds december bij elkaar maar hier is weinig van te merken. Alhoewel het geheel in het begin wat weifelend op gang komt, gaan al snel alle remmen los. De band brengt aanstekelijke indierock ten gehore waarbij met name het dynamische karakter van de nummers opvalt. Tel daarbij op de uitstekende zang van frontman Indy Hammingh en het spreekwoordelijke plaatje is compleet.
 
Knap is dat de band, geholpen door de authentieke stem van Hammingh, drie maanden na de formatie al een behoorlijk originele sound weet neer te zetten. Ook het publiek lijkt onder de indruk: nadat de band haar laatste akkoorden heeft gespeeld wordt, voor het eerst vanavond, opvallend luid gejoeld en geapplaudisseerd. Het is duidelijk: de lat ligt hoog.
 

Oes

Oes lijkt hier graag nog een schepje bovenop te willen doen: de negenkoppige formatie, inclusief blazers en koor, heeft op het eerste gezichte een indrukwekkende uitstraling. Helaas kan niet onvermeld blijven dat Oes het publiek wel erg lang laat wachten: de band heeft maar liefst 45 minuten nodig om op te bouwen en te soundchecken.
 
Toch wordt het geduld van het publiek beloond. De funky nederpop met een zweem van soul, jazz en reggae wordt goed ontvangen. Zoals een ware frontvrouw betaamt neemt Marloes Pieksma haar band op sleeptouw en beweegt zij zich als echte een diva over het podium. Oes zet simpelweg een degelijke, swingende show neer: de strijd om een finaleplaats lijkt steeds spannender te worden.
 

The Mandrills

Aan The Mandrills de eer om de avond af te sluiten. Het is jammer dat een deel van het publiek vanwege het late tijdstip inmiddels al huiswaarts is gekeerd, maar dit deert de mannen niet. De driekoppige formatie zet een stevige, degelijke rock-act neer. Knap is dat ze in hun set duidelijk een eigen authentieke sound naar voren laten komen.

Wel lijkt de echte eenheid binnen de band nog wat te ontbreken. Op dit moment springt met name de excentrieke frontman Wybe Wiersma eruit: met zijn rebelse uitstraling en goede gitaarspel weet hij alle aandacht eenvoudig naar zich toe te trekken. Al met al bezit The Mandrills genoeg potentie, maar toch lijkt een finaleplek nu nog iets te vroeg te komen.

Einduitslag

Na kort juryberaad wordt de einduitslag bekend gemaakt.  Het lijkt erop dat de jury voornamelijk heeft gekozen voor degelijkheid, kwaliteit en ervaring: Hans Hannemann en Oes gaan naar de finale. Vol vreugde vallen de bandleden elkaar in de armen. Op 24 april staan de twee bands samen met Marble Heart en Vikings In Tibet in de grote finale in Vera. De winnaar van de POPgroningen Talent Award presenteert zich uiteindelijk op festivals als het Bevrijdingsfestival Groningen en Eurosonic en stroomt automatisch door naar de finale van de SENA Performers POPnl Award in De Melkweg.