"Een goede band heeft een drone" werd mij ooit verzekerd door een bekende Schotse muzikant. Daar ben ik op gaan letten en verdomd, het klopt soms aardig. Weinig Groningse bands heb ik er echter ooit op kunnen betrappen, zo'n drone - een soort boventoon die je door alle nummers heen hoort en die het geluid iets eigens, karakteristieks geeft - maar The Tranquis hadden het toen ik hen een aantal jaar geleden zag spelen.
Het was waarschijnlijk ten tijde van hun net verschenen tweede plaat Mare Tranquilitatis, een plaat die al de welverdiende titel "Eén van de beter bewaarde geheimen van de Groninger popscene" opleverde. Zal dat zo blijven nu Sandcastles is verschenen? Misschien wel: The Tranquis maken muziek die niet voor iedereen is weggelegd, maar wel pakkend en eigen is. Ze hebben daarvoor een lange weg moeten afleggen.
Drummer Michiel:
"Er zit groei in. Die eerste cd was wat het was: na vele jaren feedbackgeraas terug naar het liedje. Soms moet je een lange omweg maken om, eenmaal terug bij de basis, te ontdekken wat je zelf uiteindelijk het mooiste vindt om te doen. De tweede plaat (Mare Tranquilitatis) was daarop een logisch vervolg, maar dan beter. Voor Sandcastles geldt dat ook, zowel muzikaal als tekstueel. Het was niet altijd gemakkelijk en we hebben er lang over gedaan om deze derde cd te maken. Maar van de drie is de laatste de meest volwassen en doorvoelde plaat.
Dat moet je er dan wél in willen horen, want we beseffen ook wel dat het geen muziek voor iedereen is. Maar het is wel onmiskenbaar ónze muziek en als zodanig herkenbaar."
Hoe komen die liedjes van The Tranquis eigenlijk tot stand? Jammen op een riff in de oefenruimte? Nogmaals Michiel:
"Ja, dat is wel iets veranderd. Je zou het nu niet meer zeggen, maar vroeger ontstonden liedjes wel vanuit eindeloze stonerrockjams waar iemand dan 'per ongeluk' een paar zinnen bij zong. Die zinnen werkten we dan uit tot een complete tekst en dan maar hopen dat we de jam nog onthouden hadden. Niet erg efficiënt, wel leuk. Erg efficiënt zijn we nog altijd niet, maar wel iets meer dan vroeger. We proberen altijd wel wat teksten op voorraad te hebben. Als iemand dan met een riff of een akkoordenschema komt, hebben we sneller een basis voor een nummer. Die basis vullen we dan in, ieder op zijn eigen manier, een andere manier hebben we ook niet. Na een keer of drie proberen, lukt het en blijven we sleutelen. Of het lukt niet en dan gaan we met andere dingen bezig. Het is bij ons eigenlijk nooit zo dat iemand met een volledig uitgewerkt idee aankomt die vervolgens de rest vertelt wat er gespeeld moet worden. Alle nummers ontstaan gezamenlijk, meestal vanuit een beperkte basis."