MUZIEK
The Webb Sisters spelen prachtige folk en zingen een close harmony waarbij hun stemmen op een unieke manier in elkaar lijken verstrengeld. In 2010 kwam hun derde album “Savages” uit waarvan het openingsnummer “Barroque Times” een Independent Music Award won.
PLUS
Vlak voor aanvang zijn er problemen met de monitor van Hattie en vertoont de microfoon kuren. Waar bij menigeen het angstzweet zou uitbreken zo vlak voor aanvang, worden de problemen samen met de stage mensen heel rustig en vriendelijk opgelost. Sterallures zijn, ondanks de staat van dienst, ver te zoeken.
Vanaf de eerste tonen etaleren de dames hun bijna grenzeloze muzikale kunnen. De harp die eerst als instrument volledig uit de toon lijkt te vallen combineert briljant met de gitaar en de stemmen van de zussen vinden elkaar op een dusdanige manier zodat het lijkt alsof de stemmen om elkaar heen draaien.
Al snel blijkt waarom Leonard Cohen de dames heeft ingehuurd voor zijn tournee: de kleine zaal is als betoverd en luistert ademloos naar de twee dames, begeleid door hun broer op percussie in de vorm van een beat box en twee hi-hats. Verder totaal geen opsmuk. Je kunt letterlijk een speld horen vallen. Tussen de nummers door vertelt Hattie dat ze kroketten mee zal nemen in haar koffers naar huis, dat haar harp haar vriendje is sinds haar elfde en dat de onlangs aangekochte mandoline uit 1905 de oudste man in de zaal is. Wel een lastige oude man, want ze moet hem ter plekke opnieuw stemmen, tot grote hilariteit van het publiek.
Als afsluiting komen de dames tussen het publiek op de tribune staan en zingen a capella hun slotnummer. Een ovationeel applaus verbreekt de magische betovering na de laatste noot.
MIN
Heel eerlijk valt er niets op het optreden af te dingen. Alles klopt, er wordt geen valse noot gespeeld en er valt geen onvertogen woord ondanks de probleempjes aan het begin van het optreden.
CONCLUSIE
Binnen de programmering zijn The Webb Sisters een kadootje die misschien wel een groter podium hadden verdiend. Maar aan de andere kant hebben zij Eurosonic ook niet echt nodig. Met hun ontwapende vriendelijkheid, prachtige muziek en vooral zang hebben zij een diepe indruk gemaakt bij de mensen die wel een plaatsje wisten te bemachtigen in de kleine zaal van het Grand Theater. Van alle optredens was dit misschien wel het meest back to basic maar onderstreept wel waar het uiteindelijk allemaal om gaat. De muziek zelf.
CIJFER
9