Het is alweer de vierde keer in negen jaar dat de instrumentale postrock band Explosions In The Sky op het grote podium in Vera staat. Het is echter voor het eerst dat de band ook daadwerkelijk uitverkoopt. Dit feit doet de heren aanzienlijk goed en Groningen wordt op juiste wijze beloond voor de massale support. Met een indrukwekkende show vol theatraal spel en een goede lichtshow laten ze het publiek weg dromen op hun instrumentale nummers.

Het lijkt vanavond allemaal om Explosions In The Sky te draaien, maar het voorprogramma The Drift mag zeker niet in dit verhaal ontbreken. Hun stijl komt in veel opzichten overeen met die van de main act, met als uitzondering dat er wordt afgeweken van het standaard postrock pad door middel van herkenbare invloeden uit de jazz en, voornamelijk op de eerste twee albums, een op dub geïnspireerde sound. Hoewel de meningen zijn verdeeld over de 'vernieuwde' stijl die de band heeft ontwikkeld op het derde album, kan er weinig aangemerkt worden op zijn optreden vanavond. Ze brengen het publiek alvast in een soort melancholieke vervoering en als Explosions In The Sky het podium betreedt zijn de meeste bezoekers goed warm gedraaid.

Luisterend naar de albums van de inmiddels al twaalf jaar bestaande Explosions In The Sky kan men zich goed voorstellen dat het tijdens zijn concerten ideaal is om met een jointje en/of een biertje heerlijk weg zweven op de soundscapes van de vijfkoppige band. Deze verwachting wordt ook daadwerkelijk waar gemaakt vanavond in Vera. Hoewel het wat behelpen is in de drukke zaal – eenmaal een plekje veroverd, kan men zich nauwelijks verplaatsen – speelt de band een show die een genot voor het oor én het oog is. Zo worden er tijdens een aantal nummers beelden geprojecteerd op de zwarte theaterdoeken die achter de band hangen. Het lijkt een opname van een soort in rook verhulde explosie die in slow motion wordt vertoond en een soort hypnotiserende werking heeft.

Alles lijkt in de puntjes te zijn verzorgd en de bezoeker krijgt zeker waar voor zijn geld, maar het blijft een zware en vooral lange rit. Na een uur lijkt de diepe en donkere rand van de muziek het publiek toch parten te spelen, en dit is vooral achter in de zaal merkbaar. Tijdens de wat zachtere en intiemere stukken hoort men duidelijk dat een gedeelte van het publiek meer met elkaar bezig is dan met de band. Het is ze niet kwalijk te nemen, want tijdens de laatste paar nummers bekruipt toch het gevoel van langdradigheid. Dit wordt ook veroorzaakt door het feit dat de band er voor kiest aan één stuk door te spelen, waardoor je het idee hebt dat je naar een soort theatervoorstelling of film bent maar waarbij je wel de hele tijd moet staan.

Desalniettemin kan het Explosions In The Sky in ieder geval niet zwaar aangerekend worden. Het was namelijk zeker geen statisch optreden waarbij men het alleen moet doen met de muziek. In de anderhalf uur dat de bandleden op het podium staan weten ze het publiek te boeien door bijvoorbeeld een samenspel van drummer en gitarist, een goed afgestemde lichtshow en andere aardige trucjes. Het was dan ook heerlijk om op de woensdagavond weg te zwijmelen op de dramatische melodielijnen van Explosions In The Sky. Verder lijkt ook de band zich zeer goed te vermaken op het podium. Hopelijk zijn dit genoeg ingrediënten om ervoor te zorgen dat Vera ze nog eens kan strikken voor een vijfde droomconcert in Groningen.