De kleine zaal van de Oosterpoort staat 18 november in het teken van groot muzikaal talent. Als voorprogramma speelt een uitgedund Admiral Fallow een aantal lieve, gevoelige liedjes. Daarna geven de leden van The Low Anthem een weergaloos optreden met behulp van een wereld aan instrumenten. De muzikaliteit van het viertal klinkt in alles door.

Het Schotse Admiral Fallow verzorgt vanavond het voorprogramma in de kleine zaal van de Oosterpoort. Een trio voorzien van gitaar, dwarsfluit en klarinet vertegenwoordigt het normaal gesproken zeskoppige popfolkbandje. Deze vereenvoudigde samenstelling zorgt voor lieve en gevoelige liedjes. Desondanks grapt de zanger dat ze lawaai voor zes proberen te maken. Aangezien de drums en bas missen, vragen ze participatie van het publiek. Deze stampt tijdens het laatste nummer op de grond, maar een waardevolle toevoeging is het niet. Het trio speelt voornamelijk veel nummers van de meest recente cd. Wie deze wil kopen na het optreden moet snel zijn, de band heeft er maar zes mee. ‘We zijn geen erg optimistische band’, grapt de zanger.

Een gebrek aan instrumenten is er bij de Amerikaanse indiefolkband The Low Anthem absoluut niet. Het viertal blijkt een opeenstapeling van muzikaal talent en gebruikt talloze instrumenten. Naast de standaard instrumenten komen onder andere een zingende zaag, contrabas, piano, trompet, klarinet, banjo, mondharmonica en een santur voorbij. De muzikanten wisselen dan ook constant van instrument, zelfs meerdere keren tijdens een nummer.

De enige dame in het gezelschap, Jocie Adams, gebruikt gedurende de avond alleen al acht verschillende instrumenten. Ze strijkt onder andere met een strijkstok langs kleine bekkens en langs de snaren van de banjo. De band is ook op andere vlakken creatief. Zo wrijft Jeff Prystowsky bijvoorbeeld met briefjes van vijf dollar voor de microfoon. Ook creëert Ben Knox Miller met behulp van telefoons allemaal aparte geluiden die iets extra’s toevoegen. Vooraan in het publiek doen twee toeschouwers hetzelfde.

Jeff, die voornamelijk de drums en contrabas bespeelt, valt tijdens de eerste wisseling van instrument in het donker met een smak van het podium. Het blijft erg lang stil. Ben Knox Miller grapt dat hij het als een rugbyspeler van zich af moet schudden. Jeff keert even later met een kapotte bril en chocolaatjes terug op het podium. De laatste deelt hij uit aan het publiek. Gelukkig mankeert hij niets. Jeff’s vrijgevigheid komt nogmaals naar voren als de band op verzoek een oud nummer speelt. Blijkbaar hebben enkele toeschouwers de band eerder gemaild. Als extra presentje overhandigt Jeff ze ook nog een brood waar maar enkele sneetjes uit ontbreken.

Op deze grapjes na zijn de muzikanten juist heel serieus bezig met het optreden. Jocie is de hele avond zo geconcentreerd dat ze pas aan het eind van de avond even verlegen lacht. Die concentratie en toewijding komt het optreden echter wel ten goede. Het geheel zit uitstekend in elkaar en uit alles blijkt dat The Low Anthem uit muzikale grootheden bestaat.