Het is maandag 21 november en vanavond beweegt jazzminnend Groningen naar de Oosterpoort voor Madeleine Peyroux. Duidelijk geen onbekende in de jazzscene, want Madeleine staat in de grote zaal en die is aardig gevuld. Jazz op maandag, een aangenaam begin van de week.
Madeleine Peyroux brengt in 1996 haar debuutalbum Dreamland uit. Dit album wordt goed ontvangen en ze maakt hiermee de sprong van straatmuzikant naar het podium. Ze speelt in vele voorprogramma’s en acht jaar na haar debuutalbum verschijnt het tweede album, getiteld Careless love. Daarna volgen de albums Half The Perfect World en Bare Bones. Haar meest recente album, Standing On The rooftop, verschijnt in de zomer van 2011. Ondanks dat Peyroux een respectabel songwriter is, staan op elk album ook enkele covers, onder andere van Bob Dylan, Hank Williams en Joni Mitchell. Haar stem wordt veelal vergeleken met die van Billie Holiday en de nummers en sound doen denken aan de typische jazz sound uit de jaren ‘20 en ‘30. In 2007 wint Peyroux de BBC Jazz Award voor beste internationale jazzartiest.
Ook vanavond komen een aantal covers voorbij. We horen onder andere You’re Gonna Make Me Lonesome when You Go van Bob Dylan en Dance Me To The End Of Love van Leonard Cohen. De nummers zijn echter nauwelijks te herkennen, omdat Peyroux er een geheel eigen versie van maakt. Dit is knap gedaan, want zo heb je helemaal niet het gevoel dat je naar een cover zit te luisteren. Het zijn haar jazzsongs die vanavond de boventoon voeren; de blues songs zijn in de minderheid maar klinken niet minder goed. Met het mooie Don’t Cry Baby komt ook de bluesliefhebber aan zijn trekken. Haar zelfgeschreven nummers, waaronder Don’t Wait Too Long en Don’t Pick A Fight With A Poet, hebben minstens zoveel kracht als de covers. En het klinkt zo fijn met haar warme rokerige kraakstem die zo goed bij dit soort nummers past. Ze sluit de avond af met This Is Heaven To Me.
Minpuntje van het concert is dat het weinig uitstraling heeft. Peyroux probeert regelmatig het contact met het publiek te zoeken, maar het wil niet echt landen. Al met al dreigt het wat saai te worden, mede doordat er weinig afwisseling in de nummers zit. De echte jazzliefhebber hoor je daar echter niet over klagen en geniet simpelweg van een relaxte maandagavond in de Oosterpoort.