Voor het eerst speelt William Fitzsimmons in Groningen. De zanger beëindigde na een echtscheiding zijn carrière als psychotherapeut om zijn depressie van zich af te schrijven met behulp van muziek. Het resultaat is rij albums met gevoelige liedjes die niet alleen geschikt blijken voor tv-series als Grey's Anatomy en One Three Hill. Een vol Vera luistert aandachtig naar zijn zachte zangstem.
Het voorprogramma is goed gevuld met de gasten van Slow Runner, die een klein uurtje vol spelen. De lezer die van een grapje houdt moet vooral de biografie op de website van Slow Runner lezen. Josh Kaler en Michael Flynn worden tijdens dit optreden bijgestaan door Joel Hamilton.
De instrumenten van deze drie heren kunnen blijven staan, want ze verzorgen ook de ondersteuning voor de hoofdact. Ze verlaten wel korte tijd het podium, want William Fitzsimmons speelt de eerste twee nummers solo. Daarna schuiven ze weer aan om het gitaar- en zangspel van Fitzsimmons aan te vullen.
"I hope you're prepared to rock the fuck out!", grapt de voormalig psychotherapeut als de volledige band op het podium heeft plaatsgenomen. Het optreden blijkt alles behalve keihard rocken. Het tegenovergestelde gebeurt zelfs, met zijn emotionele liedjes en gevoelige stem krijgt de zanger een bijna uitverkochte zaal in Vera zo stil dat je een speld zou kunnen horen vallen.
Het is de eerste keer dat Fitzsimmons Groningen aandoet. Ter kennismaking speelt hij niet alleen nummers van zijn laatste album, ook de grote hits uit het verleden komen aan bod.
Na een uitgebreide toegift verlaat hij het podium en probeert het laatste nummer solo en zelfs helemaal onversterkt in het midden van de zaal tussen het publiek. Door het achtergrondlawaai van de ventilatie in de zaal is dit minder geslaagd. Alleen de bezoekers rondom de zanger zullen deze song goed verstaan hebben. Ondanks dat nog steeds erg sympatiek.