Zonnige, funky hiphopklanken deden de regen vrijdagavond even heel ver weg lijken. Postman tourt met zijn nieuwe album Apples & Oranges door Nederland en deed ook de Simplon aan. Hij nam daarbij zijn vrouw, zijn zusje en zijn zwager mee.
Postman's zwager verzorgde het voorprogramma en zijn naam is Far I. Zijn muziek sluit goed aan bij de Postman-stijl en is heel wat veelzijdiger dan zijn MySpace doet vermoeden. Ondanks de wat schamele opkomst brengt hij vol enthousiasme zijn crossover hiphop. Rap, reggae en rock passeren de revue. Far I en zijn band hebben bovendien een fijne dosis brutale Rotterdamse attitude en spelen met zichtbaar plezier. Toch komt het publiek nog niet helemaal los. Na Far I verschijnt zijn vrouw MotherBitch, het zusje van Postman, op het podium met een spoken word-voordracht over haar beleving van het moederschap. Blijf zelfverzekerdheid, blijf een bitch, ook wanneer “nature is fucking you up” en je aan alle kanten uitgerekt bent, is haar boodschap. Wees een leeuwin! Enkele vrouwen in het publiek reageren enthousiast, maar MotherBitch heeft moeite de aandacht vast te houden.
Snel daarna komt Postman-frontman Remon Stotijn met zijn band en twee zangeressen op. Na lekkere binnenkomer What a Feeling, openingstrack van het nieuwe album, gooit hij er meteen een gouwe ouwe tegenaan: Crisis. Het is nog steeds niet zo druk in de Simplon maar het enthousiasme begint te komen. She Knows volgt, een aanstekelijk nummer met wat elektronische invloeden dat Stotijn voor zijn nieuwe vrouw en tevens zijn zangeres Alyssa Stotijn schreef. Het nummer Disgrace is meer zwaar en dramatisch, met rockinvloeden en leunt zwaar op Bob Marley's Ratrace. Klassieker U Wait begint twee keer opnieuw tot iedereen losgaat op de Caraïbische klanken. Wel jammer dat er geen echte blazers op het podium staan.
Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar in een prettig tempo af. De bekende nummers doen het natuurlijk altijd goed, maar ook de nieuwe nummers vervelen geen minuut. Postman is nog steeds van alle markten thuis. Hij zet de stijl door waarmee hij groot geworden is eind jaren '90 en heeft daarin genoeg ontwikkeling doorgemaakt om te kunnen blijven boeien. Met zijn jaren ervaring staat hij relaxed en immer enthousiast op het podium en laat het publiek joelen, meezingen en dansen.
Over het algemeen zijn de raps meeslepend, de refreinen melodieus, de zangeressen zijn erg sterk en de strakke band heeft onderling veel chemistry. Tussen de vele uptempo dansbare nummers (Listen, You Make Me Feel, Carried Away, Happy) zitten ook een aantal duistere en stoere nummers met regelmatig indrukwekkende zangpartijen voor zangeres Alyssa, zoals Downhill (in originele versie met Postman's ex-vrouw Anouk). Ook zangeres Naomi Pariama heeft een krachtig en heerlijk warm stemgeluid en rapt bovendien regelmatig mee met Postman.
Na nog meer nummers van het nieuwe album waaronder het zwoele Light en het brutale Own Album eindigt de band met de klassieker Cocktail. Daarna komen ze nog terug met een lange toegift waarin meerdere stijlen nogmaals in de Postman-mix aan bod komen: reggae, blazers, rock, funk, vrolijke melodietjes, dub, en goede hiphop in de vorm van This Life. De band wordt nog voorgesteld door Stotijn waarbij ook een indrukwekkende solo van zangeres Naomi voorbijkomt. Postman gaat out with a bang met een hard rockend gangsternummer. Simplon loopt tevreden leeg, de regen in. Message delivered.