De kleine zaal van De Oosterpoort vult zich langzaam voor aanvang van het optreden. Het publiek is gekleed in stemmig zwart en er is bijna niemand onder de 40. Er is geen voorprogramma, maar dit wordt opgevangen door een documentaire op het projectiedoek achter het podium. Als de zaal lichten doven en de film gestart wordt, stroomt de zaal toch nog behoorlijk vol.
De documentaire laat optredens, beelden en delen van interviews met leden van de band uit 1979 en 1980 zien. Het hangt als los zand aan elkaar en het publiek verliest dan ook snel de aandacht. Er gaat bijna een zucht van opluchting door de zaal als Peter Hook met zijn band The Light het podium op komt aan het einde van de film . Wat negatief opvalt is dat het geluid verschrikkelijk hard staat.
Peter Hook staat bijna stoïcijns voor zijn microfoon tijdens het spelen van het album Closer Zijn basgitaar hangt voor de vorm om zijn nek , want zijn baspartijen worden feilloos overgenomen door zijn zoon. Zijn rechterarm gaat de lucht in tijdens de coupletten om vervolgens tijdens een brug in de nummers in een koddig pasje richting de drummer te lopen en daarna weer in dezelfde houding achter de microfoon plaats te nemen. Contact met het publiek is er eigenlijk niet. De nummers zelf zorgen voor een golf van herkenning en als snel gaan de hoofden en voeten in de maat mee. Peter Hook heeft uitstekende muzikanten om zich heen verzamelt en al klinkt het na al die jaren iets gepolijster, de nummers hebben nog steeds dezelfde verontrustende sfeer.
Na een korte pauze worden een aantal nummers van Unknown Pleasures gespeeld. Hook lijkt zich hierbij beter op zijn gemak te voelen. Ook speelt hij zijn baspartijen nu zelf. Nummers als Disorder, New Dawn Fades, She's Lost Control en Shadowplay worden overtuigend gebracht en door het publiek enthousiast ontvangen. Ook kan er een lachje en een knipoog vanaf richting het publiek. Het heeft even geduurd, maar Peter Hook is eindelijk ontdooit. Bij de tweede toegift slaat de vonk helemaal over tijdens Transmission en draagt Peter Hook het ultieme Joy Division- nummer Love will Tear Us Apart op aan een jongen vooraan. Om vervolgens na afloop zijn t-shirt het publiek in te gooien en met ontbloot bovenlijf van het podium af te stappen. Bij het verlaten van de zaal blijft het gevoel hangen dat je echt een stuk muziekgeschiedenis live hebt meegemaakt en dat, ondanks het wat stroeve begin, Peter Hook er geen best of show van heeft gemaakt. Kortom, een bijzondere avond.