The Strange Boys zijn zo raar nog niet. Twee albums heeft deze
vijfkoppige Texaanse band inmiddels uitgebracht en beide staan vol met goede nummers  die elementen uit rock’n’roll, blues en garage op een briljante manier versmelten.

De band die het meest overeenkomt met The Strange Boys moet toch wel ex-Verapoll winnaar The Black Lips zijn. Beide bands hebben die ietwat ouderwetse sound met veel Southern rock invloeden, beide hebben de achteloosheid in hun spel en beide hebben briljante nummers. Be Brave, de titelsong van het laatste album van de Texanen is een instant hit met een heerlijk subtiele gitaarlijn en de wankele buiten de lijntjes kleurende stem van zanger Ryan Sambol.

Waar bij andere bands live soms pijnlijk duidelijk wordt hoe slecht ze op elkaar zijn ingespeeld en hoe matig de muzikanten zijn, is The Strange Boys uit Texas een geoliede machine. Schijnbaar zonder moeite sluiten de harmonica en sax op elkaar aan, draaien de twee gitaren om elkaar heen en vormen bas en drums de strakke basis.

Enthousiasme toont de band amper, misschien geïntimideerd door Vera, lamgeslagen door het warme weer of gewoonweg knetterstoned. Maar toch staat er wel een band op het podium die indruk maakt. Een qua leeftijd opvallend gevarieerd publiek kan het logischerwijs erg waarderen. Als de mannen en vrouw er aan het eind zelf eindelijk wat lol in lijken te krijgen is een toegift onvermijdelijk.

The Strange Boys’ zwakte, het gebrek aan enthousiasme, is eigenlijk ook meteen een kracht. De ogenschijnlijke achteloosheid maakt indruk, het laat de bezoekers meer focussen op  hun geweldige liedjes en wekt respect voor de muzikale prestatie van de bandleden. Deze rare jongens en het rare meisje zien we graag nog eens terug.