I Heart Hiroshima doet waar een voorprogramma voor bedoeld is: het publiek opwarmen. De opzwepende indiepop laat de mensen dansen terwijl Vera zich gestaag vult. De vrouwelijke drummer roept iedereen op naar voren te komen, zodat ze onze beautifull dutch faces kan bewonderen. En zo staat Vera al voor in de zaal te swingen nog voordat de hoofdact is begonnen.

The Rakes laten vervolgens lange tijd op zich wachten. Even wordt gevreesd dat de zanger misschien niet in staat zal zijn het podium op te komen. Maar Vera heeft mazzel vanavond, want Alan Donohoe valt nu eens niet van dronkenschap van het podium en ook de teksten van de uptempo nummers komen redelijk verstaanbaar uit zijn mond. Dat is wel eens anders geweest… Wel opvallend is, dat hij tussen de nummers door bijna lijkt te solliciteren voor veilingmeester, met zijn niet te volgen rappe praatjes. Ook opvallend zijn zijn idiote dansjes, maar de flamboyante zanger komt hier goed mee weg. Eigenlijk staan ze hem wel goed!

In een razend tempo wordt het ene na het andere dansbare gitaarliedje te gehore gebracht. Vera danst, beukt en klapt er lustig op los. De aanstekelijke melodietjes zorgen voor enthousiast publiek. Af en toe zorgt het hoge tempo voor een gehaast onrustig gevoel, maar dat hoge tempo vormt ook juist de kracht van de band, want het maakt dat je onmogelijk stil kunt blijven staan.

Met hun nieuwe album pas net op de markt mag het opvallend genoemd worden dat veel oud materiaal wordt gespeeld. Maar oud of nieuw, elk nummer blijkt springerig en energiek.
De kater van het weekend kan hierop prima worden weggedanst. Dankzij The Rakes en I Heart Hiroshima heeft een loze zondagavond toch een vrolijke invulling gekregen.