De avond begint in een lange rij buiten Vera. Degenen die niet om 9 uur binnen zijn, zullen het begin van het voorprogramma missen, want dat begint stipt 9 uur. Het betreft een Zwitsers bandje: Navel, drie jongens die met de volumeknop op 11 hun nummers de zaal in beuken. Hun muziek wordt gerangschikt onder het hoofdstuk “Grunge”. De band doet af en toe wat aan als een soort van wannabe-Nirvana, inclusief slungelige bassist en in zichzelf gekeerde zanger. Het geluid is keihard en de beats zijn af en toe best pakkend. De zang en gitaarpartijen zijn overigens vrij matig. Dus na zo’n 3 kwartier navelstaren (tja.. die woordspeling lag wel èrg voor de hand!) is het de beurt aan Triggerfinger.
Voor een rood gordijn, dat de sfeer van een oud theater oproept, komen de heren van Triggerfinger op voor de soundcheck. De zaal is inmiddels lekker vol en als ook de laatste bezoeker binnen is, betreedt de band opnieuw het podium en begint – lekker eigenwijs – met een nieuw nummer. Het publiek is vanaf het eerste moment enthousiast, maar gaat pas echt los als “Short Term Memory Love” van hun laatste CD “What Grabs Ya?”wordt ingezet.
Wat volgt is een dampende rockshow met muziek die geëvolueerd is uit het geluid van seventiesbands als Led Zeppelin, Black Sabbath en Deep Purple. Maar toch klinkt Triggerfinger niet ouderwets of gedateerd. Ze hebben eigenlijk een verrassend eigentijds, eigenwijs en karakteristiek geluid ontwikkeld. En dat wordt gewaardeerd, gezien het enthousiaste onthaal in Groningen.
Er wordt dan ook gretig mee gegild tijdens hoge uithalen van zanger-gitarist Ruben Block in “First Taste” (het nummer dat ze onlangs ook in DWDD speelden). Enkele andere hoogtepunten van de avond zijn wat mij betreft “Is It”, “Lines” (dat voor het eerst live wordt gespeeld) en “Soon”, waarbij ook het publiek weer lekker tekeergaat. En dan heb ik het nog niet eens over het allerlaatste liedje van de avond..
Dat ook de heren van Triggerfinger er zelf plezier in hebben, is duidelijk. Drummer Mario Goossens staat midvoor en dus kunnen we goed zien hoe hij zich vol overgave op het drummen richt en onderhand ook nog contact met het publiek weet te maken. Daarnaast staat Bassist Paul van Bruystegem als een vriendelijke oom meesterlijke baspartijen te fabriceren. Aan de andere zijde van Mario staat het gezicht van de band: Ruben Block, met zijn zwart-grijze baardje, zijn lange, grijzende lokken en zijn intelligente ogen die begerig de zaal in turen.
Ruben uit tussen de nummers door trouwens geregeld zijn waardering voor het een en ander, bijvoorbeeld voor het feit dat ze hier in Groningen voor een uitverkochte zaal mogen spelen.
Ook zijn er deze avond complimentjes voor de jongens van Vera (“Goed bezig!” zegt hij een paar keer), de Hollandse TV met programma’s als DWDD en voor Hollandse radiomakers als Eric Corton met 3voor12(!). Wat opvalt is dat, bij het voorstellen van de band, drummer Mario onthult dat Ruben ‘nen zieken strot heeft; last van de keel dus…… Hmm, daar hebben we dus niets van gemerkt!
Zoals zo vaak eindigt een optreden met een toegift. Zo ook nu. Maar het is geen gewone toegift, want na “Scream” is het volgens de band tijd voor een experiment! Er wordt wat met een kist geschoven met een omgekeerd bierkratje erop. Op het kratje wordt vervolgens een bekken gelegd. En dan zet de band het nummer “Sweet Dreams” van de Eurythmics in. Terwijl Ruben de gitaar en de zang weer voor zijn rekening neemt, spuugt Mario een beat in een microfoon en slaat samen met Paul op het bekken. Wat volgt is een heel bijzondere en fraaie uitvoering van deze jaren-80 klassieker.
En dan is het afgelopen en kan Ruben eindelijk zijn strot wat rust gunnen. En de schorgeschreeuwde kelen van de fans? Die gunnen zichzelf nog een biertje, maar geen rust, want ja, er zal nog lang nagepraat worden over weer een memorabel concert van Triggerfinger!