Als 'n wat merkwaardige pastoor spreekt Meindert Talma zijn parochianen toe, die tezamen zijn gekomen in zijn kerk aan de Oosterstraat om de geboorte te vieren. Niet van 't kindeke Jezus, dat duurt dan nog een paar dagen, maar van de laatste Meindert Talma & The Negroes-plaat, getiteld Nu Geloof Ik Wat Er In De Bijbel Staat. Het nieuwe album bevat Nederlandse vertalingen, opgenomen in het kerkje Jezus leeft in Drachtster Compagnie, die zijn gemaakt van songs uit de Anthology of American Folk Music van Harry Smith. Vaak grappig, en even zo vaak onverstaanbaar, kletst Talma z'n eigen voorprogramma's aan elkaar, die allemaal een eigen draai hebben gegeven aan liedjes uit zijn royale oeuvre. Rommelig is het wel, maar wat wil je, als tien bands voor één liedje moeten opbouwen, soundchecken en spelen, om daarna zo snel mogelijk ruimte te maken voor de volgende. Gelukkig wordt het in grote getale toegestroomde volk in de pauzes vermaakt met slechte en minder goede plaatjes, zorgvuldig willekeurig doorgemixt en vooral ook aan elkaar gezwamd. Gezellig is het zeker. Een afgeladen grote zaal ziet onder meer stadsrockers Green Hornet, maar ook elektronica-trio Flux vertolkingen geven van respectievelijk Rock & Roll Sexmuziek en Er Komt Een Dag (waaruit de wonderschone frase 'De mensen zeggen vaak tegen mij: hé asociaal, maar dan zeg ik: kijk naar je eigen sjaal). Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo'n grote MTETN-fan ben dat ik alle liedjes kende, of misschien herkende, maar uit de blijde gezichten om me heen kon ik opmaken dat de uiteenlopende interpretaties behoorlijk in de smaak vielen. Hoe leuk het ook allemaal is, na een tijdje begint het publiek toch wel echt naar het hoofdprogramma uit te kijken. De Echte Fan heeft ze dit coverkunstje natuurlijk al eerder zien doen: in Paradiso, op Noorderzon, maar ook al eens in Vera. En aan dat laatste concert bewaar ik zulke goede herinneringen dat het mij niet snel genoeg kan beginnen. IJdele hoop natuurlijk. Eerst moet er nog 'n trommel waar een dweilorkest collectief een erectie van krijgt, het podium worden opgerold, moet de banjo gestemd en worden de nodige snoeren vastgeplakt. Vervolgens krijgt Vera-programmeur Peter Weening het eerste exemplaar van Nu Geloof Ik Wat Er In De Bijbel Staat uitgereikt, en kan het feest eindelijk beginnen. Elk nummer inleidend met een korte uiteenzetting van de tekstuele inhoud van het te spelen lied, neemt Meindert Talma (& The Negroes, ineens klinkt dat niet zo gek) je mee naar de Verenigde Staten van het begin van de vorige eeuw. Overspel, moord, Godvrees, armoede en drankmisbruik lijken aan de orde van de dag in de hete zuidelijke staten van de jaren twintig en dertig. Zweet op je bovenlip, even zijn we allemaal zwart. Percussionist Janpier Brands slaat op zijn trom alsof hijzelf de bezongen wedstrijd tegen het dynamiet moet winnen, de banjo wordt mishandeld gelijk het een vrouw is en stampend, schreeuwend en zwetend ploetert de band zich een weg naar Oost-Colorado, smeekt om strafvermindering en begeert het vrijgezelle meisje. Natuurlijk, en gelukkig, wordt het nooit echt dramatisch, met vertalingen als 'Ik word moe van het slapen in deze kille eenzame cel, God, ik zou hier niet hebben gezeten zonder m'n Nel' en 'Adam en Eva in het paradijs onder een wilde vijgenboom en Eva zei: Adam, die ouwe Satan is me weer eens aan het verleiden' springen de tranen je niet in de ogen van verdriet en blijft het wel echt Talma. Is de verrassing van de vorige keer er nu niet bij, toch zorgt de herkenbaarheid van de nummers voor net zoveel vermaak als toen. Voorbijgangers kijken me vreemd aan als ik 'Was ik maar een mol onder de grond' zingend naar huis fiets.