Toen ik vier jaar geleden voor het eerst een cd van The Posies kocht, wist ik niet beter of ik zou deze band nooit live zien. Jon Auer en Ken Stringfellow hadden het Posiestijdperk net afgesloten met een akoestische tour en stortten zich beide op hun soloprojecten. Stringfellow ging mee met R.E.M. en Auer trouwde ene Michelle. Blijkbaar miste er toch iets bij de beide heren, want na een sabbatical van twee jaar zochten ze elkaar weer op. Een zesde studioalbum werd gemaakt, samen met Darius Minwalle en Matt Haris, en een toer door de VS en Europa volgde. De show in Utrecht dit jaar was één van de beste concerten die ik ooit heb gezien. Dus toen bleek dat de Posies nog eens terugkwamen, bedacht ik me geen twee keer en regelde kaarten voor de shows in Nederland én België. 10 November Ik daal ’s middags af naar de Belgische plaats Mechelen, waar de Posies samen met Voicst in het Cultureel Centrum spelen, een tot concertzaal omgebouwde kerk. Posters met de afbeelding van een duiveltje doen vermoeden dat het deze avond gaat knallen. Daar kon ik wel eens ongelijk in hebben. Ken Stringfellow heeft een paar dagen geleden een champagnekurk in zijn oog gekregen en mag nog acht dagen niet headbangen van de dokter. Ook Jon Auer is niet honderd procent. Hij heeft een griepje te pakken. Als Voicst het podium op komt, is de zaal nog niet vol en blijven de bezoekers op een veilig afstandje staan. De band stoort zich er niet aan en speelt strak. Deze toer heeft ze de kans gegeven om de nummers van 11-11 nog beter onder de knie te krijgen en verder te ontwikkelen. Tijdens Whatever You Want From Life bevriest de band midden in het nummer, om vervolgens bijna een halve minuut compleet stil te staan. Fantastisch! “Heineken!”, roept een Belg. Slechte grap, gast. Dan is de beurt aan The Posies. En misschien ligt het aan de locatie, het bier, het geluid of de setlist. Maar het voelt magisch, vanavond. Naast de verplichte nummers als Grant Hart en Flavor Of The Month, die overigens allebei in het publiek worden gespeeld, komen er ook nummers van Dear23 voorbij. Golden Blunders bijvoorbeeld, verzoekje van een fan, en het negen minuten durende Flood Of Sunshine. De driehonderd man in de zaal, evenveel als bijna alle Engelse shows bij elkaar, krijgen welgeteld drie toegiften voor hun kiezen en kunnen er geen genoeg van krijgen. Net als de band trouwens. Er wordt strak gespeeld, geen fouten, weinig alcohol op het podium. Jon en Ken rocken iets minder, maar om de prachtige nummers kun je gewoon niet heen. Als The Posies voor de vierde keer het podium af lopen, is het finito. “We’re done here.” Drummer Darius voelt zijn armen niet meer. 11 November. Met de solo van Flood Of Sunshine nog in mijn hoofd, loop ik vrijdagavond Vera binnen. Jon Auer zit bij de merchandise. Hij voelt zich gelukkig weer beter. Ook vanavond zijn er weer een mannetje of driehonderd en Jon en Ken hebben er zin in. De band opent met Dream All Day. En dat rockt! Vanaf het eerste akkoord springt Stringfellow op en neer, zet z’n benen ver uit elkaar en spuugt zijn gal. En als hij dat doet, weet je dat het goed zit. In twee uur schotelen de Posies het publiek een energieke set voor. Het doet mij goed te zien dat de setlist niet hetzelfde is als in België. Er worden geen songs in het publiek gespeeld, maar tijdens de tweede toegift kan Stringfellow zich niet meer beheersen. “Do you see the light?”, schreeuwt hij, terwijl hij zijn shirt los trekt. Even later gaat ook de broek uit en in een minuscuul damesonderbroekje zet hij I Finally Found A Jungle I Like!!! in. De voorste rijen houden hun adem in als Jon Auer dat broekje aan het eind van de show uit probeert te trekken. Als Ken zijn voeten eindelijk van het keyboard af haalt en Darius zijn stokken het publiek in slingert, komt ook aan deze avond een eind. 12 November. Zaterdagavond maak ik mij in Den Haag op voor de finale van mijn Posiesweekend. Ik ga de bloemetjes buiten zetten. Het Music In My Head Festival is uitverkocht. Op een kleiner podium dan Vera openen The Posies met Definite Door. Er wordt meegezongen, gedanst en gesprongen. Ik pak enthousiast de microfoonstandaard van Jon aan en Grant Hart en Flavor Of The Month worden (alweer) in het publiek gespeeld. Een fan krijgt Auers gitaar en speelt een coupletje mee. Zijn levensdoel is volbracht. De set is kort en energiek. Jon en Ken genieten duidelijk van de feedback van het publiek. Een paar technische problemen houden de boel helaas even op en het geluid is ook niet van hoogstaande kwaliteit. Maar wat doet dat er eigenlijk toe? Ik probeer onhandig twee biertjes en een fotocamera in mijn handen te houden en heb de tijd van mijn leven. De band mag na afloop maar één toegift spelen en daardoor komt Burn And Shine helaas niet meer aan bod. Het was een topweekend. In Engeland speelden The Posies soms maar voor vijftig man, waarvan de helft maar echt geïnteresseerd was. De shows waren nou ook niet bepaald goed te noemen. Er werden af en toe alleen maar covers gespeeld en het alcoholgebruik op het podium hield gelijke tred met dat in de zaal. Jon Auer: “Veel mensen in Engeland zijn toch een beetje arrogant. Als je niet met je hoofd op de popbladen staat, zul je ook wel niet zo goed zijn. Mensen komen eerder voor het bier dan voor de show. In landen als Spanje, Duitsland en Nederland nemen de mensen de muziek serieuzer en zijn de fans trouwer. Hoe wij op het podium spelen, heeft heel veel te maken met hoe het publiek zich gedraagt.” Ik geef hem groot gelijk, drink mijn biertje leeg en zoek mijn bed op. Het zal wel even afkicken worden, de komende dagen. Maar het feit dat The Posies begin volgend jaar weer terugkomen, doet me goed.