Kijkend door zijn grote bril en rustig knikkend met het hoofd staat Omar Rodriguez vanuit de zaal te kijken naar Radio Vago. De gitarist van twee van de meest innovatieve bands (At The Drive-In en The Mars Volta) van de laatste tien jaar heeft hun laatste EP geproduceerd en ze daarna mee op toer genomen. De drie meiden van Radio Vago spelen postrock met drums, gitaar en saxofoon. Een goede podiumpresentatie mist, maar de band weet dit goed te maken met een hoop energie. Hoekige stukken worden afgewisseld met meer sferische, haast symfonische passages. Radio Vago is een band met potentie, maar is nog teveel op zoek naar een eigen geluid om echt te overtuigen. Een kwartiertje later staat Omar zelf op het podium. Hij gaat haastig van start en weet daar eigenlijk niet meer mee op te houden. In bijna anderhalf uur ramt hij er met zijn band vijf jams doorheen. Er is geen tijd voor een adempauze. De muziek heeft connecties met die van The Mars Volta, maar is veel vrijer. Eén groove, en dan twintig minuten lang gaan. De jams dreigen soms te verzanden in één grote kakofonie van geluid, omdat bijna iedereen door elkaar heen zit te soleren. Maar gelukkig weet de ijzersterke ritmesectie dit te voorkomen, door elke keer opnieuw een strakke groove neer te leggen. Omar geeft zichzelf alle ruimte en soleert nog intenser dan bij The Mars Volta. Hij beweegt spastisch heen en weer en geeft aan de drummer de breaks aan. Ook de rest van de band zit niet stil, toetsenist Money Mark voorop. Apathisch kijkt hij het publiek in, terwijl hij uit zijn apparatuur de raarste tonen tovert. Door deze inzet weet de band de hele set lang te boeien. En dat is knap met deze moeilijke, eentonige muziek. Bij The Mars Volta willen de lange jamstukken nog wel eens de vaart uit het optreden halen. Hier kunnen ze niet lang genoeg duren. Omar Rodriguez weet ook solo te overtuigen.