In Stokmarknes, Noorwegen, kozen drie jongemannen tien jaar geleden een opvallend on-Noorse naam voor hun band. Madrugada is een Spaans woord en betekent zoveel als de uren voor zonsopgang, een periode waarin het tijdsbesef ver weg is. De afgelopen twee jaar maakte Madrugada vooral de Europese festivals en de grotere podia onveilig. In 2003 werd De Oosterpoort nog aangedaan; het concert in Vera was dan ook binnen twee dagen uitverkocht. Het jongste album The Deep End vindt het perfecte midden tussen de eerste albums: subtiele, akoestische ballads waarin je - als je niet uitkijkt - het tijdsbesef zomaar kunt verliezen, afgezet tegen stevige maar toegankelijke poprock, zoals eerste single The Kids Are On High Street. Geopend wordt met Stories From The Streets, een stevig nummer met een drumpartij als een angstige hartslag. Vera is wakker en Madrugada heeft de aandacht. Tijd voor wat subtiele noten. En hoe. A Deadend Mind en Majesty worden met een dusdanige schoonheid gebracht dat míjn tijdsbesef in ieder geval een winterslaap genomen lijkt te hebben. De nummers worden enigszins anders gebracht dan op de plaat, wat een welkome afwisseling is. En in deze rustige nummers komt een belangrijke troef van Madrugada duidelijk naar voren. Gitarist Robert Burås is een groot talent. Hij weet de nummers op een ongeëvenaarde manier in te kleuren met verbazingwekkend subtiel gitaarspel. Vooral in A Deadend Mind doet hij dit prachtig. Ik zie meisjes staan met tranen in hun ogen. En als ik vervolgens goed luister naar Majesty, waarin de donkere zang van Sivert Høyem en de gitaar van Burås elkaar naar ongekende hoogten stuwen, vind ik dat niet eens zo verassend. In de rockende nummers overtuigt Madrugada met sterke nummers zoals het eerder genoemde The Kids Are On High Street en Ramona, maar komt de kracht van deze band niet optimaal naar boven. Afsluiter Sail Away grijpt terug naar de subtiliteit, en voor de laatste keer vanavond verlies ik met plezier mijn tijdsbesef…