Er komt een moment in je leven dat je ontdekt dat er meer is dan bijvoorbeeld 2Unlimited of K3. Ik was veertien toen dat gebeurde. Nirvana kwam zo mijn onbezorgde leventje binnen denderen. Vanaf dat moment wilde ik alleen nog maar naar concerten toe, stoere mannen met gitaren zien. Ik sleepte mijn vader naar elke feesttent in Drenthe om bands als Van Dik Hout, Golden Earring en The Radio’s te zien spelen. Ook De Dijk zag ik in een feesttent, en ik vond het geweldig. Het was er warm, druk en alle lichamen kleefden aan elkaar. Vieze mannen met snorren, en iedereen was dronken. Met mijn kleine postuur kon ik me net staande houden tussen al die feestgangers. Nog weken daarna vertelde ik mijn vriendjes over mijn rock-’n-roll belevenissen. Pas tien jaar later zie ik De Dijk opnieuw tijdens een van de twee concerten in De Oosterpoort, afgelopen week. Er is veel gebeurd sinds die tijd. De band heeft een sabbatical genomen, best of-cd’s uitgebracht en het oeuvre verder uitgebreid met prachtige songs. Ook met mij is veel gebeurd in tien jaar. Ik sta niet meer voorin te rocken, maar zit veilig op de tribune. De spanning vlak voor het concert is nog wel hetzelfde. Gelukkig maar. De Dijk speelt vanavond top en eigenlijk kan dat ook niet anders met zo’n ervaren band. Tegen een achtergrond van kitscherige U2-lampen speelt de band nummers van de nieuwe plaat, aangevuld met de grote hits. Net als je denkt dat de band wat routineus staat te spelen, perst de saxofonist er een solo uit waarvan ik met mijn oren sta te klapperen. Huub van der Lubbe is een charmeur en zorgt dat iedereen het gezellig heeft. Hij zingt de ‘zeemansliederen’ met overtuiging. Het enige minpuntje dat deze kniesoor kan ontdekken, is dat het nooit echt magisch wil worden. Of het moet bezoeker Piet zijn, die met een rolstoel binnenkomt en even later gewoon lopend een biertje gaat halen. “Weg met God, leve Piet! Werpt uw krukken weg!”, roept Huub van der Lubbe.