Blonde Redhead houdt van Groningen en Groningen van Blonde Redhead. Het optreden van het Amerikaanse trio in Vera, vrijdag 14 mei, was dan ook - naar goed gebruik - uitverkocht. Zelfs uw 3voor12Groningen-redacteur moest zich beroepen op andere, belangrijkere (?) activiteiten om de massieve deur van de Groningse rocktempel te doen wijken. Uitverkocht betekent in Vera namelijk: een kleine vijfhonderd man binnen, dringen, persen en uitkijken dat niemand het bier uit je plastic maxibeker stoot. En dan moet je als portier streng zijn, om rechtszaken van de families van doodgedrukte concertbezoekers te vermijden. Volstrekt begrijpelijk. Maar eenmaal binnen, vielen wij meteen met de neus in de boter. De huisfavoriet, die - naar goed gebruik - met elke tournee Groningen aandoet, was - nadat het voorprogramma verzorgd werd door Soda P - net begonnen aan een setje nummers van hun bloedstollend mooie nieuwe album 'Misery Is A Butterfly'. En het doorgaans zo rumoerige rockpubliek hing al aan hun lippen. Nou is rockpubliek trouwens niet helemaal het juiste woord. Concerten van bands die in de picture staan, trekken in Vera altijd een diverser publiek dat, naast het vaste meubilair en fans van het eerste uur, bestaat uit studenten, altojongeren en hippe OOR-lezers. Maar dat ze en masse in de greep waren van dat ongrijpbare emobandje, was een feit. Gelukkig maar, want de warmste, meest toegankelijke en breekbaarste nummers die Kazu Makino en Simone en Amedeo Pace ooit schreven ('Elephant Woman', 'Melody', 'Misery Is A Butterfly'), verdienen een aandachtig gehoor. Dan haal je inderdaad maar even geen biertje! Als de met Serge Gainsbourg en andere chansonniers geïnjecteerde 'feel good' droommuziek plaatsmaakt voor de puntige ritmiek en Sonic Youth-gitaren van de eerdere albums, stijgt de spanning. Maar de betovering blijft. En al blijft het onduidelijk welke beats en arrangementen uit de sampler of sequencer komen en welke real time op drums, bas, gitaar en keyboard gespeeld worden, de som der delen klinkt vol en wonderschoon. Ook als Kazu zichzelf verliest in een baslijn, Amedeo zijn scheurbakken vol open gooit en drummer Simone het opneemt tegen digitale beats. Hier staat, voor de zoveelste keer in hun favoriete Nederlandse club Vera, één van de intelligentste, meest dwarse en tegelijk zoetgevooisde rockbands van de laatste jaren. Een straight forward, ongebruikelijk lang en welhaast psychedelisch rocknummer en een instrumentaaltje waarin Kazu vocaal tot het bot gaat later, is het helaas alweer voorbij. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan, zeggen we - naar goed gebruik - in Groningen. En terugkomen, dat doen ze toch wel. De lange toegift en de handkusjes bij het verlaten van het podium zeggen genoeg: Blonde Redhead houdt van Groningen. In elk geval van Vera.