Linkin Park niet wedergeboren, maar opnieuw klaar voor de toekomst Linkin Park niet wedergeboren, maar opnieuw klaar voor de toekomst

Linkin Park brak aan het begin van het millennium door met hun albums Hybrid Theory en Meteora. Met duidelijke wortels in de nu-metal van de jaren ’90 kwamen ze met hun eigen, toegankelijke  mix van metal, hiphop en pop. Op verschillende momenten in hun carrière kwam hun hang naar gladde pop hen nog wel eens op kritiek te staan, in het bijzonder bij hun voorlaatste plaat One More Light. Toch zien we, bij een snelle blik om ons, heen opvallend veel dertigers met bandshirts van hardere en obscuurdere bands. Dat wijst er waarschijnlijk op dat Linkin Park toch voor velen een gateway-band is geweest naar hardere genres.

Een voorbeeld van zo’’n hardere band, is het Canadese Spiritbox, dat deze avond mag openen. De staccato ritmes van de hoekige metalcore krijgt het vanaf de eerste noten helaas aan de stok met de galm van het reusachtige GelreDome. Het podium is ook wel érg groot; met slechts drie mobiele leden moet de Canadese band rond zangeres Courtney LaPlante en gitarist Mike Stringer behoorlijk heen en weer rennen om alle hoeken van de zaal bij de leest te houden. Aanvankelijk wordt er slechts treuzelend gebruik gemaakt van de grote catwalk die de voorste helft van de arena in tweeën splijt. LaPlante, die haar indrukwekkende screams afwisselt met cleane, melodieuze zang doet nog een pretentieuze oproep tot een moshpit, maar dat heeft slechts beperkt succes. Aanzetten tot klappen en springen werkt beter bij het verder beleefde publiek. Aan het eind van de drie kwartier durende set –grotendeels in het teken van het recente, tweede album Tsunami Sea -  is ons vertrouwen verder gewonnen. Waarschijnlijk was Spiritbox In een kleinere zaal echter beter tot hun recht gekomen.

Met een duidelijke ervaring in het geven van grote stadionconcerten, wordt het grote gebaar niet geschuwd. Bij ‘The Cataclyst’ en ‘Lost’ weet Linkin Park het GelreDome om te toveren in een zee van telefoonlampen. Gedurende ‘Where'd You Go’ – oorspronkelijk van Shinoda’s eigen band Fort Minor - richten ze zich even op de tribunes áchter het podium. Daar zitten ze het grootste deel van de tijd verder lichtelijk awkward tegen de achterzijde van het gebodene te kijken (er was ook rumoer ontstaan over staanplaatsen die daar op het laatste moment waren omgezet in zitplaatsen). Op een gegeven moment klimt de non-stop grijzende Shinoda even van het podium om met het publiek vooraan bij de hekken te dollen. De spontaniteit is sympathiek, maar het legt de boel muzikaal ook wel even stil. Na een uitgebreide encore zit de lange show er na ruim twee uur op. Een tijd die weliswaar ook veel besteed is aan door lichtshows voorziene intermezzo’s, maar toch ruimte bood aan bijna dertig nummers.

Vertrouwen behouden
Voor Linkin Park is From Zero niet de wedergeboorte die de titel suggereert. Daarvoor worden er te weinig nieuwe wegen ingeslagen en is de erfenis van zeven eerdere albums te groot. De band heeft het verlies van Bennington echter goed overleefd en het publiek lijkt het vertrouwen behouden te hebben -  nieuwe nummers als ‘The Emptiness Machine’ en ‘Two Faced’ werden even hard meegezongen als de klassiekers van de eerste platen.