Sven Ratzke brengt liefdevol eerbetoon in de geest van David Bowie Sven Ratzke brengt liefdevol eerbetoon in de geest van David Bowie

De muziek van Bowie wordt afgewisseld met verhalen en anekdotes waarbij Ratzke zich ditmaal niet verschuilt achter typetjes maar het persoonlijk houdt en dichtbij zichzelf blijft. Wapperend met zijn enorme rode mantel verbeeldt hij hoe zijn avondwandelingen in Bottendaal verlopen, waarbij hij bij thuiskomst de studenten en daklozen uit de plooien schudt op de stoep van zijn huis.

Een avondje op bezoek bij Sven Ratzke, zo voelt deze voorstelling. Met een wit wijntje op zijn veranda, mijmerend over vroeger, over kunst en over het verschil tussen Nijmegen en Berlijn en de overeenkomst tussen Australië en Zevenaar. Plekken die Ratzke als zijn broekzak kent en waar hij grote successen viert. Maar zijn favoriete plek, meteen na Berlijn, is natuurlijk Nijmegen. Zijn eigen woonplaats en volgens hem de bakermat van vrijheid, ongedwongen sfeer en vrijgevochten cultuur. “Neem nu deze plek! Waar vind je zoiets, een kleedkamer tussen de bosjes, kikkers die zich met de inhoud van de show bemoeien en een optreden onder de blote hemel. Jullie boffen nog dat het niet regent.” Die kikkers kunnen af en toe op een spontane grijns rekenen als ze luid inzetten bij een stil stukje.

Enerzijds staat Ratzke bekend om zijn theatrale optredens vol glamour, entertainment en allure. Anderzijds geeft hij zijn publiek het gevoel gezien te worden. Hij spreekt mensen rechtstreeks aan en betrekt ze zelfs bij de show. Reacties worden door hem moeiteloos improviserend meegenomen in het verhaal. Want verhalen vertellen, dat kan hij. Wild meanderend neemt hij zijn publiek mee naar zijn jeugd in Nijmegen, zijn optredens in Australië en zijn kunstenaarsleven in Berlijn. Ironisch en vol humor neemt hij situaties op de hak. 

Zo ontwaart hij al snel na aanvang een fotograaf vlak naast het podium. “De pers is aanwezig”, constateert hij tevreden. “Ik hoop dat het De Gelderlander is. Het zou eens tijd worden want afgelopen zaterdag waren ze er ook niet”. Teleurgesteld kijkt hij hem na als hij na een half uur het terrein al verlaat. “Dat wordt weer een slechte recensie”. Gelukkig heeft hij intussen al een dame gespot die verwoed aantekeningen maakt: “Schrijf je echt alles op wat ik zeg? Je gaat toch niet voor jezelf beginnen?”. Als zij antwoordt voor De Brug te schrijven barst Ratzke los in een lofzang op De Brug die hij vroeger altijd in de bus kreeg maar nu helaas niet meer. “En daar stond altijd zo veel nieuws in!”

Ook de fotograaf van 3voor12 wordt bij de show betrokken. “Maak zoveel foto’s als je wilt. Kom erbij, ga op het podium liggen of kom hier op de kruk naast Julian zitten. Sie ist von die Presse, Drei für Zwööölfffff! Hè, wat klinkt alles toch lekker in het Duits.”

Ook de mensen die zich buiten voor het hek verzamelen om gratis van de show te genieten krijgen een vriendelijke veeg uit de pan: “die kunnen er ook niets aan doen, zij komen uit Dukenburg en daar heb je echt hélemaal niets”, en diverse mensen in het publiek worden geïdentificeerd als ‘wandelaars’ die zich voorbereiden op de komende week.

Na nog een uitgebreide lofzang op de locatie en de dankbare ontvangst van een glaasje wijn is de avond alweer voorbij. Natuurlijk niet zonder een kleine commerciële break waarin hij zijn albums en de toekomstige voorstellingen aan de man probeert te brengen, dit najaar onder andere in Lux en de Vereeniging. Zeven kwartier heeft Le Ratzke alles gegeven en krijgt daarvoor een welverdiend open doekje van een meer dan tevreden publiek.