#dtrh25: dit was de zondag van Down The Rabbit Hole 2025 #dtrh25: dit was de zondag van Down The Rabbit Hole 2025

In een weekend waarop volop te doen was over politieke statements vanaf het podium is een band als Hang Youth de kers op de taart. De immer bevlogen punkband uit Amsterdam-Noord bestaat zowat enkel uit maatschappijkritiek. De band speelde zichzelf in de kijker bij een jong publiek - dat wel oren heeft naar die kritiek - door middel van korte, uitgesproken songs met titels en teksten die ook prima te scanderen zijn als leuzen op een demonstratie. Ter illustratie, vandaag op de setlist: 'De Tabaksindustrie Kan De Kanker Krijgen', 'Shell Is Een Prima Bedrijf (Als Ik De Website Moet Geloven)' en 'Waarom is Alles Zo KK Duur?' Al dit engagement wordt gretig in ontvangst genomen en er wordt volop gemosht en meegebruld. Als de band een klein beetje gas terug neemt met 'Je Haat Geen Maandag Je Haat Kapitalisme' slaat menigeen die maandag weer gewoon moet werken elkaar om de schouder om enthousiast mee te zingen. 

De band weet overigens dondersgoed dat ze zelf ook niet altijd een zuiver geweten hebben. Ze zijn aangesloten bij Mojo dat weer onder Live Nation valt dat banden heeft met organisaties die profiteren van oorlog. Frontman Abel: “Ik roep iedereen op zijn eigen hypocrisie te omarmen. Maak ethische keuzes wanneer je kan en als het niet kan is dat ook oké.” Op de schermen worden beelden van de band afgewisseld met indoctrinerende propaganda (‘versla het IDF, nationaliseer de banken’) en lolligheden (‘free Douwe Bob’, Fist Trump’). De band jast er in rap tempo een hoop nummers doorheen en hoewel de boodschap niet altijd even goed te verstaan is, is dit een uitstekende punkshow om de laatste dag van het festival mee te beginnen. (ML)

Eveneens begaan met de toestand in de wereld, maar met een meer optimistische inslag zijn De Niemanders, de band rond Rocco Ostermann en Wout Kemkes die na hun eerdere succesvolle project met gedetineerden deze keer een keur aan muzikaal talent verzamelde uit verschillende asielzoekerscentra. Het exotische geluid waar dit in resulteert, contrasteert echter behoorlijk met de aanhoudende stortregen waar band en publiek zich vandaag op het podium van The Bizarre mee geconfronteerd zien, Geen van beiden laten zich daar echter door ontmoedigen. Het publiek vult niet alleen de overdekte balustrades, maar ook het beregende veld voor het podium, waar een zee van gekleurde regenponcho’s spontaan hun eigen choreografieën ontwerpt. Tot na het afsluitende ‘O Sole Mio’ door Syrische zanger Awn Maarof zijn we de regen even vergeten. (MD)

Gelukkig staan we daarna droog in de Teddy Widder bij Japanese Breakfast. Zangeres-gitarist Michelle Zauner - inmiddels ook succesvol als auteur – vormt het middelpunt van de zeskoppige band uit Pennsylvania, USA. Verzorgde visuals begeleiden de dreampop-achtige indierock met een gelaagd geluid van onder meer saxofoon en viool. Ondanks de vaak introverte teksten werkt het optimisme van de over het podium springende Zauner aanstekelijk, zoals bij ‘Paprika’, waar ze eindelijk enthousiast de gong bespeelt die al het hele optreden zo uitnodigend centraal op het podium staat. Wanneer de geplande set is gedaan, maar er nog wel wat tijd over is, wordt nog een extra nummer toegevoegd . “Due to Dutch festival efficiency” zegt Zauner ons toe. Is dit nou een compliment of een verwijt? (MD)

Op het programma van Down the Rabbit Hole is altijd volop ruimte voor lokaal talent. Zo ook DJ Vilosov alias Niko Nijman. Deze graag geziene gast in het nachtleven van Nijmegen en omstreken mag aan het einde van de middag bij de Surfshack een energiek house-setje neerzetten. De stage is gelegen aan het water en van achter draaitafels geplaatst in een gestrande speedboot krijgt hij de voetjes in het zand volop aan het dansen. Leuk ook om te zien hoe andere bekende koppies zoals leden van Misprint en wijlen Foxlane aanwezig zijn om hem te supporten. Ondanks dat de dag zo druilerig begon, weet Vilosov zelfs de weergoden aan het bewegen te krijgen want richting het einde van zijn opzwepende set krijgen we dan eindelijk voor het eerst vandaag een zonnetje te zien. (ML)

 “We made the rain stop”, zegt een dan nog in regenponcho gehulde Kele Okereke met een grote grijns. De indierockband Bloc Party uit Londen mag in de handjes knijpen, want vlak voor aanvang van hun headlinershow breekt voor het eerst vandaag een zonnetje door. De band brak in 2005 door, maar kneep hem er twee keer tussenuit voor een pauze om in 2016 weer samen te komen. De set vandaag leunt dan ook vooral op werk uit de begindagen, maar dat is geen straf want toen was de band op zijn best en scoorden ze hun grootste hits. De band klinkt anno 2025 uitstekend en met name de klassiekers als 'Banquet' en 'Helicopter' kunnen op een enthousiaste moshpit rekenen. Jammer is wel dat ze hun oudere werk er soms zo snel doorheen jagen dat de zang het niet bij kan houden. Met name de verder knallende afsluiter 'Ratchet' gaat zo rap dat Kele de tekst zo ongeveer halveert om het nog passend te krijgen. (ML)

Het Zweedse Viagra Boys is na hun eerdere DTRH-verschijning drie jaar geleden geëvolueerd tot een echte festivalfavoriet. Klassieker ‘Sports’ horen wel al meegeblèrd worden voordat de band begonnen is. De charismatische gezonnebrilde zanger Sebastian Murphy speelt de antiheld met verve en zijn raspende stem voorziet de opzwepende, originele postpunk van ironische verhaaltjes over o.a. garnalen en zijn hond. De onderkoeldheid reikt moeiteloos tot achterin de Teddy Widder. (MD)

De rauwe energie van het Vlaamse Maria Iskariot maakte vorig jaar al indruk op het Nijmeegse Valkhof Festival. Eerder dit jaar op Code Oranje ging het er wat minder hard op, maar vandaag is het Belgische punkkwartet in de heerlijk claustrofobische Holding weer helemaal in haar element. Het mag buiten dan opgedroogd zijn, het vocht druppelt hier binnen al snel van muren en plafond. Hun versie van Gorki’s ‘Dat vind ik lekker’ is inmiddels uitgegroeid tot een ware fanfavoriet en het zou ons niet verbazen als we Maria Eskariot komende jaren op DTRH terugzien op een van de grotere podia. (MD)

Muzikaal kan het contrast haast niet groter zijn daarna dan met Beth Gibbons in de Teddy Widder. De inmiddels 60-jarige voormalig Portishead-zangeres kwam vorig jaar, na diverse samenwerkingen, eindelijk met haar eerste eigen solo-album Lives Outgrown. De prachtige melancholie van de plaat vertaalt zich vanavond op indrukwekkende wijze naar de ogenschijnlijk zo ongeschikte festivaltent, Het zwevende triphop-geluid wordt vrijwel geheel analoog vertolkt op vaak excentrieke instrumenten door een zevenkoppige band. Gibbons zelf staat achter op het podium, hoofd tussen de schouders getrokken, voornamelijk als silhouette te zien. Meer is er ook niet nodig. Geen flashy visuals, de muziek spreekt hier voor zichzelf. De verder uitstekende uitvoering van Portisheads ‘Glory Box’ zou eigenlijk niet eens meer nodig hoeven te zijn, maar zorgt voor het grootste moment van herkenning. (MD)

Zo wordt het een enigszins melancholieke afsluiter. De teruggekeerde regen buiten lijkt bijna passend. Het was muzikaal weer een prima editie van Down The Rabbit Hole, al zaten het weer en de drukte niet altijd mee.