#dtrh25: dit was de zaterdag van Down The Rabbit Hole 2025 #dtrh25: dit was de zaterdag van Down The Rabbit Hole 2025

De aanblik wanneer we deze ochtend de tent openen is een beetje een contrast met het idyllische beeld van gisteren. De lucht is grijs en De Groene Heuvels klinkt als locatie inmiddels wat optimistisch, gezien het droge, vertrapte gras dat een gelige zandkleur heeft gekregen. We zien vooral ook meer mensen, en dat vertaalt zich al snel naar drukkere paden en langere rijen bij de bars en wc’s. (MD)

De tweede festivaldag mogen openen is bepaald geen makkelijke klus. Terwijl een groot deel van het publiek nog op de camping brak aan het rondhangen is, wordt QUIQUE alweer om half 1 op het podium van de Teddy Widder verwacht om de boel op stoom te brengen. Dat doet de Colombiaans-Nederlandse zanger gelukkig met verve. Enrique Ebbink, live bijgestaan door een 8-koppige band, speelt een feestelijke mix van Nederlandstalige rap in een heerlijke saus van Latijns-Amerikaanse stijlen zoals cumbia en salsa.

Na een half uur waarin we vol met onze heupen swingden wordt het publiek toegesproken. "Ey, ken je die? Dat je iemand mee naar huis neemt en denkt dat ze een tien is maar dat het in de ochtend een vier blijkt te zijn? Of dat je tegen je vriendin zegt het niet te laat te maken maar dan om half 6 dronken door de deur strompelt?" Dat zijn universele thema's waar zowel Beuningers als Colombianen zich in kunnen herkennen en er wordt dan ook luid gejoeld. De reactie van het publiek is op een gegeven moment zelfs zo overweldigend dat Enrique bijna een traantje wegpinkt. Een fantastische start van de tweede dag. (ML)

In de Fuzzy begeven we ons vervolgens tussen de aanvankelijk wat bescheiden opkomst voor Nieva Ella. De indiepop van de jonge, Engelse zangeres, met slechts een handvol ep’s, kleurt behoorlijk binnen de lijntjes. De vier muzikanten verplaatsen zich nauwelijks op het grote podium. Haar warme stem redt een hoop, maar het blijft erg vrijblijvend allemaal. Toch is de Fuzzy tegen het eind wel een stuk voller geworden, dus er zijn wel wat juiste snaren geraakt. (MD)

De buzz rond het New Yorkse Model/Actriz is groot. Vanaf de eerste klanken is de blikvanger op het podium zonder meer de extravagante zanger Cole Halden, die eigenlijk meer tussen dan vóór het publiek te vinden is. Hij maakt daarmee de Fuzzy gevoelsmatig een heel stuk kleiner. Hij daagt het publiek uit, maant ze te tot zitten, vaak wéten we niet eens waar 'ie is. Tussen al Haldens capriolen door vergeten we haast de bijzondere, dansbare mix van post punk en elektronica, met spannende industrial-elementen, waarbij gitarist Jack Wetmore de meest waanzinnige geluidseffecten uit zijn gitaar weet te halen. Zonder meer een van de hoogtepunten vandaag. (MD)

Dan, als de avond is aangebroken, mag Wet Leg aantreden op het hoofdpodium. De Engelse rockband is afkomstig van Isle of Wight en is gevormd rondom frontvrouw/gitarist Rhian Teasdale en gitariste Hester Chambers. De band brak in 2021 door met een knaller van een debuutsingle ‘Chaise Longue’ en hun debuutplaat in 2022. Het volgende week te verschijnen vervolgalbum Moisturizer moet uitwijzen of de band een sophomore slump kan voorkomen, maar de eerste singles en dit live optreden beloven meer dan goeds. Terwijl ze haar spierballen laat rollen verschijnt een schaarsgeklede Rhian op de klanken van ‘Catch These Fists’ op het podium. De boodschap is duidelijk: Mannen die denken te mogen komen flirten kunnen klappen vangen. De band klinkt op haar opperbest en ook het allernieuwste werk wordt enthousiast ontvangen. De band is in rap tempo naar een headliner gegroeid (onlangs nog op Glastonbury) maar bewijst met gemak podia van dit formaat aan te kunnen. (ML)

Voor een tweede maal op DTRH staat Iggy Pop. Tijdens een langzaam dalende zon achter de Hotot-stage zien we de 78-jarige rocker rmet ontbloot bovenlijf zijn eigen verval evengoed omarmen. Het breekt een beetje met het jonge, vernieuwende programma dat het festival de laatste jaren na lijkt te streven, maar net als gisteren bij generatiegenoot Patti Smith zien we aan de massale opkomst dat ook hier de erfenis door een jongere generatie niet onopgemerkt is gebleven. Een flink deel van de setlist bestaat uit nummers van zijn oude band The Stooges, en de stevige proto-punk hakt er zelfs vanaf dit gigantische, doch enigszins afstandelijke podium keihard in. Het rauwe geluid van de nummers van Raw Power is weliswaar opgewaardeerd met blazers, maar waar dat anders vaak tot geforceerde kitsch leidt, werkt dat vanavond alleen maar verrijkend. (MD)

Met driedimensionale stellages van meerdere niveaus is het podium van de Teddy Widder inmiddels verbouwd voor het optreden van FKA Twigs, pseudoniem van de Engelse Tahliah Debrett Barnett. Ze brengt een grensverleggende mix van pop en avant-gardistische dance die zich op het podium vertaalt naar een multidisciplinaire show, waarbij de sublieme choreografie een minstens zo grote plaats inneemt als de muziek. Fysieke expressie is het voornaamste medium op een stage, vrij van muzikanten. In een show van drie delen, met een nadruk van nummers van haar recente plaat EUSEXUA zien we Barnett en haar mededansers over alle uithoeken van het podium glijden. Alles telt op tot een indrukwekkende ervaring, onvergelijkbaar met enige andere show vandaag, (MD)

Om de gehele festivalervaring te verslaan pakken we op dag 2 ook een nachtdienstje mee. Een groot deel van de bezoekers vertrekt pas laat richting het terrein om tot in de vroege ochtend te kunnen housen en bij binnenkomst valt dan ook gelijk op hoeveel groter de pupillen de zijn en hoeveel meer mensen met flesjes water rondlopen in plaats van glazen bier. De surprise act die om middernacht in de Fuzzy Lop staat aangekondigd blijkt S10 te zijn, die een soort revue show organiseert. Producer/DJ-duo Sim Fane draait alles aan elkaar terwijl drie kwartier lang een scala aan gastartiesten voorbij komt. Froukje, Mr. Polska, een toevallig aanwezige Katja Schuurman en zelfs Famke Louise mogen allemaal wat van hun werk laten horen. De sfeer is losjes en dat maakt, hoewel niet alle uitvoeringen even goed zijn, dat het toch nog een wervelend feest wordt.

Even later in de Teddy Widder is het bij salute stampen geblazen. De Oostenrijkse dj draait snoeiharde electro, gooit het tempo flink omhoog en weet in een kleine anderhalf uur de tent enorm op zijn kop te zetten. Met inmiddels spierpijn in de benen van al het dansen vertrekken we richting ons bed om goed uitgeslapen aan dag drie te kunnen beginnen. (ML)