#dtrh25: dit was de vrijdag van Down The Rabbit Hole 2025 #dtrh25: dit was de vrijdag van Down The Rabbit Hole 2025

Zelden heeft een artiest zich zo aan het thema van een festival geconformeerd als openingsact Clean Pete met hun speciaal voor deze gelegenheid samengestelde Rabbit Revue. Het grote Hotot-podium is voorzien van reusachtige opblaasbloemen en –paddestoel en de hele set wordt ondersteund door passende Alice in Wonderland-visuals. De aanpak van het duo Loes en Renée Wijnhoven kennen we inmiddels van hun jaarlijkse kersthows en de Klassieke Revue. Een mix van creatieve covers en eigen materiaal, daarbij bijgestaan door een verzameling van andere artiesten. Deze keer zien we onder andere Thijs Boontjes en Roos Rebergen en wordt de volle breedte van de bühne gevuld door koor en dansers. Hoogtepunt is waarschijnlijk wel hun versie van Boudewijn de Groots ‘Het Land van Maas en Waal’, dat uitgerekend op deze locatie natuurlijk een schot voor open doel is.

De traditionele Fuzzy Lop is dit jaar min of meer van plaats geruild met de Teddy Widder, wat in combinate met deze toch al onconventionele tentnamen voor wat extra logistieke verwarring kan zorgen. Rogê,de eerste act in de ‘Fuzzy’ is, vanwege hun éigen logistieke problemen, op zeer korte termijn vervangen door Nusantara Beat. Vorig jaar al te zien op DTRH laat de Amsterdamse band met hun aanstekelijke mix psychedelische rock en exotische klanken zich misschien nog het best typeren als Indonesische versie van Altin Gün. Het catchy geluid doen het prima bij de snel gevulde tent en het voelbare spontane karakter van de set geeft het allemaal juist iets extra ontwapenends. (MD)

In de vroege namiddag treffen we de lokale helden en rave-punkers Kaboutertje Putlucht bij The Holding. Deze eigenzinnige act gaat erin als zoete koek, want the Holding barst letterlijk en figuurlijk bijna uit haar voegen. Vanwege de drukte en de hitte moeten de zijkanten worden opengebroken om gevaarlijke situaties te voorkomen. Een uitstekend DTRH-debuut (ML)

Terug in de Fuzzy Lop is het podium aan rijzende naam Chloe Qisha. De oorspronkelijke uit Maleisië afkomstige maar vanuit Londen opererende zangeres neemt ondanks haar geringe lengte uiterst zelfverzekerd bezit van podium. Ze brengt persoonlijke teksten op dansbare pop over een vaak minimalistische basis van synths en drums. De prijs van haar snelle opmars is waarschijnlijk de korte lengte van haar set. Na een half uur is het klaar, want dan is ze waarschijnlijk ook door het repertoire heen. Twee nummers beleven vanmiddag zelfs hun première. Dat ze zich echter nu al zo goed staande houdt op dit grote podium belooft ieder geval wat voor de toekomst.

Op het veld voor de Hotot kan men tussendoor dansen op Ezra Collective. Een volgepakt terrein laat zien hoe goed de aanstekelijke, doch behoorlijk conventionele afrobeat-jazz voor velen werkt als de perfecte, zomerse achtergrondmuziek. Een vergelijkbaar effect zoals we hier eerdere jaren zagen bij bands als Jungle By Night en Khruangbin. (MD)

Volgens MICH-frontman Sebastiaan hebben we het maar getroffen vandaag. Hij heeft er namelijk zin in en ze komen hele leuke liedjes spelen. Daar is geen woord van gelogen, want de band uit Amsterdam klinkt geweldig. Met alweer vier albums vol dansbare en melancholische wegdroom-indie op zak krijgen we hier een uitstekende show. De groep heeft het tijdstip niet mee, want zo rond half 7 krijgen de meeste bezoekers een eerste dip die met avondeten of eventueel andere middelen aangevochten moet worden maar dat is voor deze band geen probleem. (ML)

De teruggewonnen energie kan men daarna gelijk weer spenderen bij Amyl and the Sniffers. Na een memorabel optreden in de tent in 2022 zijn de Australische punkers inmiddels gepromoveerd tot de main stage van de Hotot. Geen eenvoudige opgave om hun energieke muziek in het volle daglicht over de grote ruimte voor het podium naar het publiek te lanceren, maar de band heeft de laatste jaren een hoop ervaring gedaan op de grotere podia. Al snel ontstaat er een kolkende moshpit, enkel teruggehouden door de scheidende barrier in het midden van het veld. (MD)   

De Jeugd van Tegenwoordig mag dit weekend twintig kaarsjes uitblazen en dat moet dan ook groots gevierd worden. De festiviteiten worden geopend door (eigenlijk de echte kapitein van het hele schip) Bas Bron die een jankende synthesizer solo instart. Als hij vervolgens overgaat op 'Watskeburt', dat nummer waar het twintig jaar geleden allemaal mee begon, komen de overige drie heren ook het podium op gelopen en kan het feest echt beginnen. De groep slaat daarna gelijk een mooie brug tussen toen en nu door het vandaag verschenen '20 Zomers' te spelen die ook al op een luid onthaal kan rekenen. Vervolgens worden we getrakteerd op een wervelende show met alleen maar hits die het hele veld van voor tot achter kent. Van ieder album komen de hoogtepunten voorbij en de groep bewijst eens te meer één van de beste live acts van ons land te zijn.

De Jeugd van Tegenwoordig hoeft zich allang niet meer te bewijzen en kan door alleen maar even met de vingers te knippen een heel veld plat spelen en toch geven ze nog steeds alles en wordt het nergens saai. Of het nou nummers als Buma In Me Zak die pak m beet vijftien jaar oud zijn of recenter werk als Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit, ze krijgen iedereen aan het springen. Dankzij De Formule weten we ook gewoon dat er geen één is zoals deze vier. Een onmiskenbaar hoogtepunt van de eerste dag. Honderdduizend jaar De Jeugd voor eeuwig en altijd (ML)

Ondertussen betreedt Ploegendienst het minipodium in The Holding. Het optreden van het Amsterdamse punkkwartet rond zanger Ray Fuego is onaangekondigd, maar kort voor aanvang blijkt het nieuws ver genoeg uitgelekt om voor een volgepakt zaaltje te zorgen. Dit zaaltje blijkt al snel een perfecte setting. Na het muzikale geweld van Kaboutertje Putlucht eerder vandaag is de barrièr voor het podium flink versterkt en dat  is niet voor niets want de energie druipt al snel van de muren, afkomstig van zowel band als publiek. Fuego zelf begeeft zich zelf in de pit, hangt in de palen en wordt nog enkele nummers bijgestaan door mede-Amsterdammer Sophie Straat. Alsof het buiten nog niet warm genoeg was.

De afsluiter op de Hotot is het Bristolse triphop-collectief Massive Attack. De hypnotiserende beats vormen de soundtrack van een politiek geladen show met uiterst verzorgde visuals waarin aandacht wordt gevraagd voor de vele misstanden in de wereld. De show breekt zodanig met het escapistische karakter dat de meeste optredens dit weekend zo typeren. Desalniettemin is mooi om te zien dat ook hier nog ruimte voor is

De dag- en avondploeg van het publiek maakt inmiddels steeds meer ruimte voor de nachtploeg, aangetrokken door het uitgebreide dance-programma dat de tenten op DTRH nu overneemt. De weesvoorspellingen voor de komende twee dagen zijn iets minder gunstig, maar er staat nog een hoop moois op het programma. Morgen verder! (MD)