Een muzikale reis door chaos, energie en ritme op de eerste editie van Code Oranje Een muzikale reis door chaos, energie en ritme op de eerste editie van Code Oranje

Op hetzelfde podium volgt daarna een stijlbreuk. Zwartewater brengt lompe hiphop beats en eerlijke teksten over het harde leven, polarisatie en mentale worstelingen. Met beats en teksten die tot je verbeelding kunnen spreken, draaien ze het publiek warm en zorgen ze ervoor dat de voetjes een goede warming-up krijgen. De Zwolse formatie weet het publiek flink in beweging te krijgen, zelfs in de benauwde warmte van de tent. Zoals wanneer het hele publiek op de hurken gaat om vervolgens synchroon weer op te springen. Toch merk je richting het einde dat niet iedereen het tempo volhoudt.

Bij De Niemanders - de groep rondom Rocco Ostermann en Wout Kemkens - staat er bij elk nummer een andere frontman op het Hera-podium. Er is een duidelijke samensmelting van klanken en persoonlijke verhalen te horen vanuit verschillende streken. De Niemanders geven stem aan mensen die niet gehoord en gezien worden. De groep maakte eerder een album met gedetineerden in Nederlandse gevangenissen en zocht voor hun recente album ook in
asielzoekerscentra naar muzikanten en hun verhalen. Er is afrobeat te horen, psychedelica, desert- en alternatieve rock. Sommige tracks bouwen langzaam op met experimentele geluiden en barsten vervolgens open in scherpe gitaar uitbarstingen. Het optreden sluit af met een onverwacht krachtig operaspel. De Niemanders staan op 19 december opnieuw in Doornroosje – absoluut een aanrader.

Gurriers brengt pure post punk-chaos op de Hera-stage. Deze band is zeker geen onbekende in Nijmegen: Gurriers stond eerder in Merleyn en was vorig jaar de afsluiter op de laatste dag van de Vierdaagsefeesten bij het Valkhof Festival. Harde drums en gitaren zijn te horen, de bezoekers worden flink meegenomen in de chaotische punk van de band. En dat is zeker ook te zien. 

De moshpit die ontstaat, is niet te missen: jong en oud komen hier samen en springen mee in de circlepit. Tussen de nummers door ventileren de bandleden hun politieke frustraties, wat het energieke optreden extra lading geeft. Je gaat helemaal op in de muziek en dat is ook zeker bij de bezoekers goed terug te zien. Ze spelen veel materiaal van hun nieuwe album Come And See (2024), en leveren daarmee een optreden van ongekend hoog niveau. Een ware catharsis waar de dag naar opbouwde voor het publiek.

Op de Nova stage brengt de Vlaamse rapper Kleine Crack samen met producer Slaghter een set die zo intens is dat je zelf niet eens meer hoeft te bewegen, zo hard beweegt de vloer mee. Ze zouden eerder in Merleyn staan, maar dat optreden werd destijds afgelast: vandaag halen ze dat optreden in en maken ze hun belofte meer dan waar, met onder andere nummers van hun nieuwe album Crack Slagter vol. 13. 

Er zijn harde trap beats te horen en lugubere teksten. Zo zorgt Kleine Crack (met zijn buitenaardse zonnebril) voor een hypnotiserende en een beetje lugubere sfeer. Tijdens het nummer ‘Verstoppertje' ('Tel tot zes, wie niet weg is is weg / Een twee drie vier vijf zes') zingt het publiek enthousiast mee, waarbij het tellen tot zes een speelse toon geeft aan de show. De energie in de tent blijft hoog, met overal springende en dansende bezoekers. De tracks zijn aanstekelijk en toegankelijk, wat ervoor zorgt dat je moeiteloos in de flow van de muziek meegaat.

Parker Fans, het Amsterdamse trio, sluit de Nova-stage af met een dansbare, elektronische set. Met hun combinatie van drumsamples, synths en dikke baslijnen weten ze de hele tent en de ruimte daarbuiten aan het dansen te krijgen. Ze hebben een soort drum-’n-bass-sound, waarmee ze de voeten van het publiek slopen. Hun set is slim opgebouwd en geeft de toeschouwers af en toe ruimte om op adem te komen, om hen vervolgens weer volledig mee de synths in te nemen. Dit is het bewijs dat bij Parker Fans stilstaan simpelweg geen optie is.

De slotact van het festival is de Engelse punkrockband uit Hastings Kid Kapichi, die bijna op de kop af twee jaar geleden nog in Doornroosje stond. Frontman Jack Wilson grapt over hoe erg hij de Febo heeft gemist. Hoewel hun rauwe rock prima in de programmering past, voelt hun optreden na zo’n lange, intense festivaldag als een anticlimax. Het publiek lijkt minder energiek dan bij eerdere acts, al is dat ook niet zo gek na zo'n bombardement aan sterke optredens. Toch weet Kid Kapichi het publiek nog een laatste keer mee te krijgen, al is het meer op doorzettingsvermogen dan op pure energie.

Conclusie na vandaag: Code Oranje is een waardige opvolger van Oranjepop. De programmering van het festival is erg gevarieerd, met een alternatieve knipoog. Van indie naar chaotische postpunk en harde moshpits naar sterke hiphop lines: Code Oranje blaast een frisse wind in het Koningsdagprogramma.