3voor12 Gelderland heeft met Pim Walter (29) afgesproken in het café van het nieuwe Focus Filmtheater aan het Arnhemse Kerkplein. Pim is de oprichter van de nieuwe instrumentale band Dino Kids, een band die 19 juli op het Valkhof Festival staat. Hij zit bij binnenkomst te werken aan zijn laptop met een glas gemberthee voor zijn neus. Wanneer we beiden wat te drinken hebben en de eerste vraag gesteld is, barst Pim enthousiast los over zijn nieuwe project. Als een jonge labrador, energiek en soms struikelend over zijn woorden, vertelt hij over de release van het debuutalbum Television in hetzelfde Focus op donderdag 27 juni.

​​​​​​​Pim, op 27 juni presenteer je hier in het nieuwe Focus Filmtheater het debuutalbum Television met je band Dino Kids. Hoe loopt het richting de release?

Pim antwoordt met een grote glimlach: “Best goed! We zijn al een heel eind op weg met de set, maar voor de release moet er nog wel een klein stapje bovenop. We werken nu vooral aan de visuals: hoe maken we daar een lange en mooie kloppende show van waarbij beeld en geluid goed samenvallen? De samenwerking met Focus daarbij is heel goed.”

Hoe is deze samenwerking eigenlijk tot stand gekomen?
“We zijn een bandje, maar we maken instrumentale filmmuziek. Vanwege de vele visuals leek het mij te gek als we onze release in een bioscoop konden doen. We wisten dat zaal 2 van Focus een multifunctionele zaal is waar alle stoelen achteruit kunnen worden geschoven. Ideaal voor ons feestje dus. We spelen voor een enorm scherm. De visuals zijn live, die stuur ik aan met voetpedalen, dus dat is super dynamisch!”

Tot voor kort speelde je ook in Jellephant. Er is qua muzikanten een flinke overlap met Dino Kids. Hoe ziet je band eruit?
“Dino Kids bestaat uit mijn muzikale gedachtenspinsels, mijn schedel binnenstebuiten gekeerd in de vorm van liedjes en sferen. Dat ben ik gaan uitwerken met Mischa (Hager) die net als ik ook in Jellephant zat, en met Jelle (Haagsma) zelf. Fabian Kraal is een mega drummer uit Nijmegen die ik al langer op het oog had. Bijna niemand past qua spel zo goed bij Dino Kids als hij. We zijn super blij met hem!”

Pim vervolgt: “Ik wilde al heel lang eigen muziek maken. Ik heb aan de Rock Academie in Tilburg gestudeerd, waar ik vooral bassist was. Daar vond ik niet de muzikanten die passen bij de muziek die ik wilde maken. Ken je het  nummer Fucking in the bushes van Oasis? Dat soort muziek wilde ik maken! Het is een instrumentaal nummer waar stemmen doorheen zitten en is in de film Snatch gebruikt voor een boksscene met Brad Pitt. Super vet!” Met een glimlach: “Omdat de academie er niet de plek voor was ben ik het zelf maar beginnen te maken."

 

© Eric Veltink

Wanneer begon bij jou de drang om muziek te maken?

Pim denkt even na: “Ik was altijd al met muziek bezig, het was echt geen bom die ineens ontplofte ofzo. Het echte idee voor de band ontstond toen ik Automatic Sam een keer drie kwartier lang zag jammen in een voorprogramma. Iedereen stond geboeid te luisteren en toen realiseerde ik me het: ‘dit kan dus wel!’ Als zo’n jam werkt, dan moet het zeker lukken met goed gecomponeerde instrumentale liedjes. Ik heb veel uitgeprobeerd met computer, bas en gitaar, waarbij ik vaak startte met vette Motown-drumsamples. Toen ik zo'n 25 schetsen had liggen, heb ik Mischa en Jelle erbij gehaald. Jelle is een supergoeie gitarist en liedjesmaker, en Mischa is mijn beste vriend en ook een heel goede gitarist.”

Hoe komen de liedjes tot stand? Is dat met een sample, een verhaallijn, een gedachte of puur op gevoel?
“Dat laatste! Soms heb je gewoon een heel duidelijk gevoel bij iets. We hebben bijvoorbeeld een single uitgebracht, 16th Shuffle Walk on 7th Street. Dat is het nummer met die clip met de dansende vingertjes. Het idee voor dat nummer begon met dat gevoel dat je krijgt wanneer je over straat loopt met oordopjes in en je hebt super coole muziek op. Je loopt wat breder en voelt je megacool, weet je wel. Totdat je gebeld wordt, je oordoppen uit doet, de vogels hoort fluiten, een rinkelende fiets voorbijkomt en je weer terug op aarde bent. Dat coole gevoel van die oordopjes wilde ik vangen in muziek.”

© Eric Veltink

Waarom is Dino Kids een volledig instrumentale band? En kan dat veranderen in de toekomst?

“Dat komt echt doordat ik een sfeer wil neerzetten. Zang leidt daar vaak van af terwijl een spreekstem daar juist wel bij helpt. Heb je dat ook weleens dat je een trailer van een film ziet met mooie muziek en dat dan een enkele zin wordt uitgesproken? Dat trekt mij mee in de sfeer van de film. Vooral wanneer we live spelen, willen we een soort van bioscoopervaring zijn. Maar als het in de bios 80% beeld en 20% geluid is, is dat bij ons net andersom.”

Hoe ben jij in de muziek verzeild geraakt?
Pim: “Mijn vader was muzikant. Hij was de zanger van Mijnheer Jansen. Die band deed het nog best wel goed in de jaren ’70, beetje new wave maakten ze. Ik ben op mijn veertiende met muziek begonnen en hij overleed ook toen ik veertien was. Ik speelde net een half jaar basgitaar en erfde toen ineens al zijn gitaren. Hij heeft me nog wel eens naar een repetitie gebracht en zien spelen, maar ik had hem er de 27e erg graag bij gehad.

Van jongs af af zat ik al veel in bandjes, ook al kon ik nog niet zo goed spelen.” Met een grijns: “Er is veel vraag naar bassisten en binnen de kortste keren had ik dan ook heel veel bandjes. Vervolgens heb ik besloten de Rock Academy in Tilburg te gaan volgen en daar heb ik natuurlijk heel veel geleerd. Tijdens mijn derde jaar ben ik in Jellephant gaan spelen, tot begin dit jaar.”

© Eric Veltink

De debuutplaat heet Television, wat kunnen we ervan verwachten?

“Het is een album met dertien liedjes en hij verschijnt ook op vinyl. Kijk, ik heb ook een postertje bij me voor de avond zelf.” Pim laat trots de zwartwit-poster van de lp release zien. “We hebben de plaat zelf twee jaar geleden al opgenomen.”

Hoe komt het dat het zo lang is blijven liggen?
“Ja, dat is een goeie vraag. Ik was vooral heel druk met het bassen voor Jellephant en Alvaro Soler (Spaanse latinopop) in die jaren. Vier jaar geleden ben ik begonnen met de schetsen en sinds drie jaar repeteren we als band samen. Er ligt totaal ook geen druk op Dino Kids, niet qua tijd en ook niet qua ambitie. Ik wil natuurlijk veel bereiken met Dino Kids en heel mooie dingen maken, maar het succes ligt bijvoorbeeld niet in het geven van een enorm aantal shows. Dat lijkt me natuurlijk prachtig, maar ik wil vooral echt vette en rare dingen doen! Ik wil bijvoorbeeld graag samenwerken met dansgezelschappen, theaters en kunstateliers of een show geven in een ruimte vol spiegels en daar dan de visuals op projecteren.”

© Dino Kids

Verbaast het je dat de reacties tot nu toe erg positief zijn voor een toch wel wat lastig te duiden band?
Pim lacht breeduit: “Wij vinden het zelf natuurlijk wel vet. Als je live op het podium staat zonder zang voelt dat alsof iemand je broek naar beneden trekt: ga het maar doen! De eerste paar optredens vonden we alle vier enorm spannend. Het is bijzonder om met alleen de instrumenten en visuals iets over te brengen. Dat daarop tot nu toe zo enthousiast wordt gereageerd is echt te gek."

Beetje een geijkte vraag maar ik wil het toch graag weten: waar haal je je inspiratie vandaan?
“Uit kleine dingen binnen muziek of uit films. Tijdens mijn opleiding heb ik geleerd muziek te analyseren. Je zou denken dat dat de romantiek uit muziek haalt. Maar ik ben met alleen maar meer plezier gaan luisteren. Als ik dan iets tof vind zoek ik uit waarom ik dat cool vind klinken en neem ik dat mee als inspiratie. Maar ook sferen of personages uit films. Het laatste liedje van de plaat is een klein piano liedje. Het idee daarvoor kwam de film La Fille Inconnue. Daar zit helemaal geen muziek in, alleen bij de aftiteling in combinatie wel muziek zat, in combinatie met voorbij zoevende auto’s. Dat wilde ik gebruiken. Maar ook het personage van John Travolta in Pulp Fiction, zo’n vette guy, kan me enorm inspireren: hoe zou die gast klinken op gitaar? Nou, heel vet dus."

Waar komt de bandnaam eigenlijk vandaan?

“Ik was naar de voorstelling “Just Kids” van Toneelgroep Oostpool geweest, geïnspireerd op en het gelijknamige boek van Patty Smith. Prachtig. Ik stuurde Jelle een sms waarin ik voorstelde om de band zo te noemen, maar de spellingcorrectie maakte er Dino Kids van. En dat vonden we eigenlijk ook wel cool. De naam heeft het gewonnen van Jelle’s voorstel: The Heavy Metal Detectors.”

Wat zijn de plannen voor deze zomer en het najaar?
“Een tweede plaat, dat is wel een goed idee. Ik laat het gewoon op me afkomen. We gaan zeker een aantal showtjes doen en onszelf ontwikkelen. We willen gekke plekken opzoeken en ook onszelf gaan ontdekken; wat is Dino Kids eigenlijk…?”