Bij Mereo is aan strijdlust geen gebrek Bij Mereo is aan strijdlust geen gebrek

Up next: Mereo. Een blik op het podium en je waant je even bij een mini-Eurovisie Songfestival: Blonk staat in sprinthouding klaar op een kubus tegen een muur waarop een groot menselijk hoofd is geprojecteerd. You’ll be listening to… Mereo klinkt het uit de boxen. Met een ruk springt hij van het blok en trapt af. Al loopt de zang niet meteen lekker, halverwege de begintrack ‘Wasted Night’ weet hij zich snel te herpakken.

Het is moeilijk Blonk niet sympathiek te vinden. Hij is vastbesloten het publiek mee te nemen in zijn enthousiasme. Bijna smekend om bijval zwiert hij de eerste minuten met de microfoonstandaard van de ene kant van het podium naar de andere. Vol energie, maar soms ook wat slungelig. Een beetje jammer na het ultrastrakke startschot. Maar hoe kun je je nu verweren tegen iemand die zo duidelijk zijn ziel en zaligheid in zijn optreden legt?

Soms is die performance misschien wel ietsje te. Wanneer hij minder beweegt en zich op de zang toelegt merk je pas goed dat Blonk is gezegend met een heel innemend en beheerst stemgeluid. Vooral in ‘Manami’ weet Blonk dankzij zijn staccato falset een lekkere mix van zwoel en mysterieus samen te stellen. Bij ‘Save It’ en ‘Mereo’, springerige R&B-tracks met triphopinvloeden, is de verleiding zelfs groot een vergelijking met Justin Timberlake of Chet Faker te maken.

Maar wie is die Mereo nu precies? Een alter ego? Een samenraapsel van verschillende verhalen waar Blonk het publiek doorheen loodst? Dat laatste lijkt eerder het geval. Een duidelijke persoonlijkheid brengt hij niet, maar als sfeerplaatje met de psychedelische landschappen in de visuals klopt het helemaal.

Het Arnhemse publiek sluit Mereo in de armen en wanneer Lola een kleine terugtocht naar het podium maakt. Tijdens ‘Separation’ laat hij het podium even helemaal aan haar, waarna het publiek hem luid toejuicht. De afsluiter vormt misschien wel het hoogtepunt: ‘Honesty’, ook de laatste song op de plaat, is een mooie, gevoelige ballad en bewijst nogmaals dat Blonk als zanger heel wat in zijn mars heeft.