Juneville is de band van Pieter Nabbe. Voor zijn veertigste had Pieter nog nooit een liedje geschreven, tot 2013. In dat jaar verloor hij een dierbare vriend en het verwerken van dat verlies gaf Pieter de inspiratie voor het nummer 'Take A Ride'. In 2014 bracht hij in eigen beheer, onder zijn eigen naam, de ep Take A Ride uit. Twee jaar later heeft hij een vaste band om zich heen verzameld waarmee hij onder de bandnaam Juneville het debuutalbum In The Garden opnam. Het album verscheen 6 mei bij Kroese Records, de releaseparty was 7 mei in Doornroosje. De muziek is pop, folk en Americana in de traditie van Nick Lowe, Nick Drake, Wilco en Ryan Adams.

Voor iemand die tot zijn veertigste nooit een nummer heeft geschreven, legt Nabbe emotioneel geladen liedjes op de gevoelige plaat, die mede door zijn rokerige en donkere stem prikkelend bij de luisteraar binnenkomen. De plaat is redelijk donker met nummers over verlies ('Take A Ride', 'Love Me If You Can'), liefde die over is ('Sweet Zoë', 'Come Back To Me') en een nummer over een aan alcohol verslaafde, werkeloze vader ('Daddy'). Opener 'Take A Ride' pakt door het aangrijpende sentiment van de tekst: ‘I didn't know how much I cared, how my heart turned into stone’. Indrukwekkend, ook als je de ontstaansgeschiedenis van het liedje kent.

Niet dat het allemaal doem en duisternis is. Er staan ook lichtvoetigere nummers op de plaat, zoals bijvoorbeeld 'Going Home' en 'Butterfly' die gaan over verlangen. Het warme orgeltje in 'Love Me If You Can' echoot de Hammond in A Whiter Shade of Pale van Procol Harum. Lieflijk en melancholisch, mede door de inbreng van het Nijmeegs Strijkersgilde, is 'The Days'. Nabbe heeft een goede band om zich heen verzameld die mooie accenten aanbrengt in zijn liedjes. De band bestaat, naast Nabbe (zang), uit Gert-Jan Brust (bas), Christian Dauwerse (drums/percussie), Thomas Dessing (toetsen/zang), Jaap Lagerweij (gitaar) en Bart Spierings (gitaar/zang).

In het kalme, country-achtige 'What's So Funny' klinkt Nabbe soms alsof hij de hoge noten nét niet kan halen. Niet dat het vals is, absoluut niet, maar het gemak en de soepelheid waarmee hij andere nummers op de plaat zingt ontbreekt hier. En vergeleken met de relatief rustige nummers op de plaat, wijkt het nummer 'Daddy' af door de (veel) hardere sound. Dat doorbreekt de ingetogen sfeer van de rest van het album een beetje. Maar misschien was dat ook wel de bedoeling.

In The Garden is op een paar nummers na een prachtplaat. Pieter Nabbe heeft rake, emotionele nummers op de plaat gelegd en heeft zich omringd met een goed stel muzikanten die zijn liedjes van prikkelende accenten voorzien.