Tess Parks & Anton Newcombe, Arc, woensdag 22 juli
#valkhof15: Tess Parks & Anton Newcombe
Kleurloos optreden van een gedroomd duo
Er is de nodige anticipatie voorafgaand aan het optreden van Tess Parks & Anton Newcombe. De collaboratie tussen de jonge Canadese zangeres en de frontman van The Brian Jonestown Massacre weet in ieder geval het publiek nieuwsgierig naar het Arc-podium te lokken.
Het concert
De act
Een samenwerkingsverband tussen het creatieve brein achter The Brian Jonestown Massacre, Anton Newcombe en de uit Toronto afkomstige singer-songwriter Tess Parks. Hun debuutalbum I Declare Nothing is deze zomer uitgebracht op Newcombes eigen label ‘A Recordings’.
Het moment
Tess Parks begint na enkele nummers tegen het publiek een weifelend en tamelijk onsamenhangend verhaal te houden over het gebruik van wiet, al dan niet tijdens optredens. Een groot deel van de toehoorders reageert volledig apathisch en het goedbedoelde intermezzo slaat volledig dood. De aankondiging over het roken van deze softdrugs is clichématig vervelend en dient geen enkel doel. Het is overigens een zonde die door wel meer (voornamelijk Amerikaanse) acts gebezigd wordt en waar niemand op zit te wachten.
Het publiek
In een straal van vijf meter rondom het podium is er toch meer dan een handjevol toeschouwers die meer aandacht heeft voor wat er zich op hun telefoon afspeelt, dan wat er op de bühne plaatsvindt. Dat is enigszins illustratief. Voor een deel van het publiek lijkt een uur introspectieve, psychedelische popliedjes iets te veel van het goede te zijn en de toeschouwers zijn op een gegeven moment aan het einde van hun spanningsboog. Het overige deel lijkt ingetogen op te gaan in de muziek van het duo.
Het oordeel
Het avontuurlijke gitaarspel van Anton Newcombe enerzijds en de Mazzy Star-achtige vocalen van Tess Parks anderzijds hebben het in zich om een opwindende samensmelting te zijn. Toch komt dat er dit optreden niet helemaal uit. De lome composities lenen zich op plaat waarschijnlijk uitstekend voor een lange autorit maar op het podium is het allemaal net iets te mellow. Het optreden heeft daarnaast te lijden onder een matte stageperformance. De begeleidingsband - is een extra gitarist, die precies dezelfde akkoorden als Parks aanslaat, nodig? - doet haar ding maar van het duo zelf mag meer verwacht worden. Newcombe houdt zich op de vlakte en Parks “staat erbij alsof ze is uitgenodigd voor een feestje waar ze niemand kent,” merkt een toeschouwer op. Tess Parks & Anton Newcombe leveren een nogal kleurloos optreden af.