Judas’ Wolf trapt ietwat onwennig af, maar knalt vanaf het derde nummer. Het publiek keurt alles goed, maar dat mag dan ook wel want het bestaat vermoedelijk voor een groot deel uit vrienden en familie. Jammer is wel dat de podiumpresentatie een beetje rommelig aandoet en een jammerlijke misser is het einde van het optreden. Er wordt namelijk een laatste nummer toegezegd, maar de organisatie van de Roos is bikkelhard; ze mogen niet meer. Tip voor de volgende keer: Voortaan gewoon doorgaan jongens!

Daarna verschijnt het vrolijke pop-rockbandje Songs of Aran ten tonele. Een duidelijk geroutineerde band valt ons ten deel, waar bij de bassist het meest opvalt dat hij helemaal in zijn hum is. Iets anders wat opvalt en professioneel overkomt, is de extra ingehuurde kracht om de zanger/gitarist zijn akoestische gitaren aan te geven. Helaas overstijgt de band hiermee toch niet de standaard en moet bij verschillende mensen een geeuw onderdrukt worden.

En dan is het de beurt van Kayser Karel. De bandnaam is wat teleurstellend en cliché, ondanks dat dit gelijk aan het begin van het optreden verklaard wordt. Dit feit wordt dan wel weer gelijk goedgemaakt door het mopje eigenzinnige rock dat het trio ten gehore brengt. De schelle stem van de zanger/gitarist doet denken aan een kruising tussen de zangers van Placebo en Suede. Een grote meevaller is ook dat de band zich duidelijk op hun gemak voelt op het podium. Er zijn geen zenuwen en de bandleden verschuilen zich niet bangelijk achter versterker of drumstel. Voor diegenen die het hebben weten vol te houden tot het einde is dit werkelijk de slagroom op de spreekwoordelijke taart.

Merleyn bood vanavond wat betreft de diversiteit van bands een ietwat onevenwichtig programma. Het was echter wel vermakelijk te noemen. De verwachting is dan ook dat we in de nabije toekomst nog wel het een en ander van deze bands gaan horen.