Vanavond is de kleine zaal van Luxor Live het toneel voor de optredens van Roosbeef en de Vlaamse band Het Zesde Metaal. De leeftijd van het publiek loopt nogal uiteen. Vooraan staat een meisje van een jaar of twaalf, samen met haar familie. Schuin achter me is een vrouw van zeker zestig jaar te vinden. 

Het Zesde Metaal kiest vandaag voor een tweekoppige bezetting. De teksten van de humorvolle, sympathieke zanger en gitarist Wannes Cappelle klinken in een bijna onverstaanbaar West-Vlaams dialect. Zijn stem is gevoelig en rauw tegelijkertijd. Soms is zijn zang zacht, weinig gevarieerd en vlak. Dan haalt Wannes plotseling stevig uit. Bert Huysentruyt verzorgt drums en achtergrondzang. Er wordt enthousiast geapplaudisseerd voor de nummers van Het Zesde Metaal, maar als zanger Wannes vraagt of we het nog leuk vinden, komt er geen reactie vanuit de zaal.

Wanneer Roosbeef het podium betreedt, zet zangeres Roos haar microfoon op het randje van het podium, bijna in het publiek. Ik vraag me af of ze wel nuchter is. Roos is populair hier in Luxor Live. Haar verschijning lokt allerlei reacties op uit het publiek.

De band gaat van start met het nummer Boerderij 2. Er bekruipt mij een dubbel gevoel. De zang en uitstraling van Roos Rebergen weten me direct te vangen. Tegelijkertijd moet ik gniffelen. De tekst van het nummer en de zang van Roos komen kinderlijk op mij over. Dit dubbele gevoel maakt het concert direct spannend. Tussen de nummers door vertelt Roos ons, onsamenhangend en van de hak op de tak springend, allerlei anekdotes.

Roos kiest voor persoonlijke teksten. Al wiegend op haar benen, zingt ze ingetogen en openhartig. Een echt mooie stem heeft ze niet. Bij het nummer Jongen Gaat Het Leger In klinkt haar zang tegen het valse aan. In het liedje Foto maakt één enkele toon van Roos het nummer spannend.

Het hoogtepunt van het concert van Roosbeef is het nummer Curry. Roos staat met haar accordeon op de rand van het podium. Ze zingt zonder microfoon. Even vergeet ze haar tekst en dit werkt bij zowel Roos als haar publiek op de lachspieren. Het nummer Bouwvakkers wordt op uitnodiging van Roos een Hollandse meezinger. Bij het laatste nummer, Buitenboord, zet ze haar microfoon weer aan de rand van het podium. Als toegift kiest Roosbeef voor een Nederlandse vertaling van een nummer van Daniël Johnson. Het verdriet is voelbaar. Aan het einde krijgt het nummer een onverwachte wending. Het concert eindigt met een valse noot van Roos.

Met Roos Rebergen op het podium vergeet ik bijna dat Roosbeef toch echt een band is. Ondanks dat de excentrieke, grillige Roos Rebergen slechts 21 jaar jong is, staat er een persoonlijkheid op het podium. Roos vertedert, ontwapent en werkt op de lachspieren. Samen met Roosbeef zorgt ze voor contrasten.