Hedenavond voor u op het podium van jongerencentrum Willemeen in Arnhem, een deel van de eredivisie van de lokale gitaarbands. Back2School is een festival georganiseerd door de jongens van The Analog Project (TAP). Zoals het nette gastheren betaamd, openen zij vanavond op het hoofdpodium het bal. TAP is natuurlijk een band waarbij alles tot in de puntjes verzorgd is, het valt als een lijstje af te werken: Enthousiaste presentatie; check! Strak spel; check! Volvet geluid; check! Goede looks; check! Lekker in het gehoor liggende composities; check! Bewuste setopbouw; check etc.! TAP is een band die, zoals we inmiddels gewend zijn, eigenlijk helemaal klaar voor het grotere werk. Toch mis ik overduidelijk een belangrijk punt: er zit geen gevoel in de muziek. Het concept is te bedacht, emo zonder emo. Verder valt er op dit optreden weinig af te dingen. Daarnaast is het een nobele zet van de heren om zelf de spits af te bijten en dat dwingt respect af. De jonge honden van Payday staan op het kleinere podium van het Willemeencafé geprogrammeerd. In het programmaboekje wordt gerept dat Kurt Cobain ‘still alive’ is bij monde van deze heren. Inderdaad, Payday is een flink robuuste Nirvana-kloon (inclusief cover van het nummer 'Polly' op de setlist). Ik kan ook niet ontkennen dat de vocalen en het spel van de zanger/gitarist echt als twee druppels water lijken op dat van hét grote voorbeeld. Het is mooi om te zien dat dit jonge drietal op eigen houtje het wiel opnieuw aan het uitvinden is. Of dit van enig nut is verder valt nog te bezien, ook de uitvoering laat wat te wensen over; het is niet strak (maar was Nirvana dat wel dan?!). Toch resulteert het in een redelijk amusant optreden van dit welgemeend enthousiaste bandje. King Locust is een geweldige naam voor een heavy stonerrock band. Ik ben dan ook geheel verrast dat deze band, hoewel er "iets richting stoner" op de bill staat, een compleet ander type muziek maakt. De heren passen perfect in het plaatje van een label als Hydrahead. Donkere, eigenwijze muziek die totaal de vaart uit de avond haalt, maar daarentegen het hoogtepunt van de gehele festival vormt. Wat een prachtige sfeer zet King Locust neer, er schieten bands te binnen als Deftones, Alice in Chains, maar vooral postcorebands als Isis en Neurosis lijken van invloed op deze, ontoegankelijke en introverte, act te zijn. King Locust dreigt en broeit, maar schiet niet uit zijn slof. Het spel is beheerst maar inventief, mooie gitaarlijnen worden over elkaar heen gelegd met daaronder een compleet afwijkende drumritmiek. King Locust mag wat mij betreft zelfs nog dieper gaan dan dit, ook qua geluid. Daarnaast een puntje van aandacht voor het gitaargeluid, dit dient wat meer gedefinieerd te worden door beide spelers, zo komen de partijen op de mooie identieke gitaren beter tot hun recht. En een keertje 4 maten flink in vierkwart doorbeuken, zou de set goed kunnen doen. Verder niets dan lof voor het optreden van deze band! In het café gaat de avond verder met InnerState. De omschakeling naar deze band (en dat is werkelijk de ‘schuld’ van hun voorgangers) is geen makkelijke. InnerState speelt hapklare brokken rockmuziek. Dat doen ze echt goed, dit is ook de eerste band deze avond waar echt ouderwets gezongen wordt. Toch bekruipt het gevoel dat ook al bij TAP aan de dag komt; waar is het moment dat je ziet dat de band het echt uit de tenen moet halen? InnerState is een kekke band die het zeker bij het grote publiek goed zal doen, voor de wat meer ingewijde rockers is dit te glad. Commercieel zei u? Jazeker, en ook dat is een bewuste keuze! Ieder zijn ding, zullen we maar zeggen. Waar blijft toch die doorbraak? Een vraag die vaak gesteld wordt als het gaat om Navarone. Deze band heeft immers genoeg in huis om het voorlopige hoogtepunt, een zestal optredens als support voor Golden Earring, te overtreffen. De vijf jongens zijn gezegend met een groot muzikaal talent en op de uitstraling van de band is ook niets aan te merken. Dat de band zelf ook staat te popelen om een groter publiek aan te gaan boren is te zien aan het optreden van vanavond: volop inzet en enthousiasme. Maar dezelfde inzet en intensiteit zijn misschien ook wel het grote mankement van Navarone: men wil té graag en maakt hierdoor een wat geforceerde indruk. Aan de ene kant is het prijzenswaardig dat ze diepgang en variatie à la Led Zeppelin in de muziek proberen te brengen. Hierdoor wordt echter ook het publiek gebombardeerd door een overdaad aan solo’s, loopjes, riffs en uithalen van de zanger (die stuk voor stuk wel van een hoogstaand niveau zijn) waardoor de vonk gedurende het grootste deel van het optreden niet wil overslaan. De kunst voor Navarone zal zijn om nummers te maken die compositorisch in balans zijn en tegelijkertijd voldoende diepgang hebben om de mainstream rock te kunnen omzeilen. Dan komt het zeker goed. En hop, weer naar beneden voor het optreden van Anavarin in het café. Een band die in het programmaboekje bestempeld wordt als een kruising van Queens of the Stone Age en Porcupine Tree. Van die eerste band heeft Anavarin zeker wat weg. Repeterende, ietwat hoekige, gitaarriffs, een aangenaam groovende vierkwart en de zang wijzen op invloeden van meneer Homme. Invloeden van dat andere genie, meneer Wilson van Porcupine Tree, laten zich althans bij dit optreden niet horen. Een optreden wat verder overigens als degelijk de boeken in kan. Opzienbarend was het niet, de band mist toch een eigen geluid. Een stap in de goede richting is wel gezet: het gehalte zangeressen is in de stoner-scene bedroevend laag en hier kan Anavarin van profiteren. De Staat is de terechte afsluiter van de avond. De eerste paar minuten is het even de kat uit de boom kijken voor de toeschouwer die deze band nog nooit aan het werk heeft gezien. Is dit een grap of moeten we dit serieus nemen? Maar na die paar onwennige minuten valt het kwartje. Hier staat een band die blaakt van zelfvertrouwen. De leden van de Staat doen op muzikaal gebied waar ze zelf zin in hebben en doen dit overtuigend. Een door de ijzersterke drummer gedragen groovend precisiebombardement muziek waar je, tja, een beetje geil van wordt. Subtiele deuntjes elektronica, eigenwijze (dubbele)zanglijnen, het met de juiste maat gedoseerde gebruik van een koebel, een lekkere geluidsuitbarsting op zijn tijd, allemaal ingrediënten die maken dat de nummers van De Staat stuk voor stuk verrassen. En waar klinkt dat alles dan naar? Elvis, Tom Waits en Masters of Reality samen op vakantie? In 2009 komt de debuutplaat uit. Oordeel zelf! Back 2School is een mooi initiatief g op een mooie locatie. Complimenten voor de organisatie die een mooie variatie aan bands heeft weten te strikken. Als het niveau van deze editie volgend jaar overtroffen wordt (volgend jaar weer toch, organisatie?) mogen we nu al onze agenda trekken om een bezoekje aan een kwalitatief hoogstaand festival te noteren.